Kαι τώρα Αλέξη πέτα την σαβούρα και άλλαξε επιτέλους την χώρα....

Μια ηλίθια συζήτηση εδώ και έξι χρόνια. Μια κοινωνία εγκλωβισμένη στην αδράνεια και τη μιζέρια και μια οικονομία που δεν μπορεί να ξεφύγει από το βασικό δόγμα του παρασιτισμού αυτής της χώρας: δώστε εισοδήματα σε μισθωτούς και συνταξιούχους για να καταναλώσουν εισαγόμενα, κατά βάση, αγαθά και υπηρεσίες και να κινηθεί η αγορά. Μια μόνιμη βλακεία στον λόγο και τα έργα των αιρετών μας και μια εμμονική απροθυμία του πολιτικού συστήματος να ασχοληθεί με τα ουσιώδη της θεσμικής και παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας:

ΝΑΙ......

Λες, δεν μπορεί! Θα έρθουν οι ανεύθυνοι του λαικισμού στην εξουσία, θα αποδειχθεί πως όσα έλεγαν ήταν ένα μάτσο λόγια του αέρα και θα προσγειωθεί επιτέλους αυτή η χώρα στην γη του ρεαλισμού. Όχι τίποτα άλλο.

Μήπως και συνεννοηθούμε μεταξύ μας και αρχίσουμε να ξαναστήνουμε την χώρα στα πόδια της. Αλλά μπα. Η διάψευση ήρθε με παταγώδη τρόπο, τα παχιά τα λόγια έχασαν καμια πενηνταριά κιλά και απέκτησαν όψη καρκινοπαθούς σε τελικό στάδιο και  ένα μεγάλο μέρος του λαού ακόμα εκεί. Κολλημένο με τα γιαταγάνια, τα Κούγκια, τα γιουρούσια και τις παρόλες της σειράς. Εν όψει πάντα ενός δημοκρατικού δημοψηφίσματος μιας δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης σε μια δημοκρατία γενικευμένου δημοκρατικού μπάχαλου.

Οι ώρες είναι κρίσιμες για την χώρα μας. Δεν είναι θέμα πια ευρώ ή δραχμής. Το παιχνιδάκι αυτό ήταν καλό για τους μεταξύ μας διαξιφισμούς και τις διαδικτυακές μας κόντρες , εκτόνωνε τα οπαδικά αισθήματα του καθενός και χάριζε ενίοτε και γέλιο. Μια ηλίθια συζήτηση που γινόταν απλά για να χτιστούν καριέρες, για να έρθουν στο προσκήνιο πολιτικοί σκιτζήδες και να δηλώσουν κάποιοι την θλιβερή τους παρουσία.

Η γενιά του Grexit

Θα γίνουμε τελικά η γενιά του Grexit; Η γενιά που ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς και κατέληξε μια γενιά σε πλήρη διάλυση και φευγάτη; H γενιά που επέτρεψε σε ονειροπόλους και φαντασμένους συμπολίτες της να πετάξουν την χώρα από την Ευρώπη και το κοινό μας μέλλον για ένα αριστερό καπρίτσιο; Για μια πλασματική αίσθηση εθνικής ανεξαρτησίας; Για να μην στεναχωρηθεί ο πενηντάρης συνταξιούχος και δεν τους ξαναδώσει την ψήφο του; Για να μην απογοητευτούν οι συντεχνίες των ΔΕΚΟ, που όταν πάνε να τις ιδιωτικοποιήσουν αποτελούν δημόσια περιουσία και όταν τίθεται θέμα ενιαίου μισθολογίου μετατρέπονται εν μια νυκτί σε ιδιωτικές και εισηγμένες στο Χρηματιστήριο; Για να μην ξεβολευτούν οι χιλιάδες πελάτες των βουλευτικών γραφείων που τρούπωσαν σε άχρηστες θέσεις του δημόσιου τομέα και για να μην αντιδράσουν οι εκατοντάδες χιλιάδες αυτοαπασχολούμενοι που φοροδιαφεύγουν προκλητικά.

Ούτε έναν Διχασμό της προκοπής δεν είμαστε ικανοί να κάνουμε.....

Γελάς. Δεν μπορείς να κάνεις και διαφορετικά. Γέμισε, βλέπεις, η ζωή μας κακέκτυπα Εθνικών Διχασμών, εδώ Πολυτεχνείων, τρισκατάρατων Πηλιογούσιδων και ρομαντικών Μπελογιανναίων που αν δεν γελάσεις θα αναγκαστείς να κλάψεις. Και δεν θες να κλάψεις επειδή ένα τσούρμο ηλιθίων περιδιαβαίνει στους δημόσιους χώρους μας με το φανάρι ενός ακόμα κυνικού Διογενή ψάχνοντας για ανθρώπους έτοιμους να θυσιαστούν και πρόθυμους να θυσιάσουν για τον κοινό σκοπό. Αυτόν της καλοπέρασής του τσούρμου. Έχεις τους δικούς σου νεκρούς να κλάψεις και τον δικό σου Γολγοθά να ανεβείς και δεν σκοπεύεις να χαραμίσεις την ευαισθησία των δακρυικών σου αδένων για κάνεναν πούστη εκεί όξω απ΄ την παράγκα.

Οι ζήτουλες της ψήφου....

Αυτό που σε ενοχλεί περισσότερο δεν είναι η φλύαρη παρουσία του τζάμπα μάγκα. Η κομπορρημοσύνη, η μεγαλομανία, η αμετροέπεια και οι ιδέες μεγαλείου, ιδίως όταν έχουν ως υπόβαθρο την ημιμάθεια και την αμορφωσιά, αποτελούν εγγενή στοιχεία της ανθρώπινης φύσης και ως τέτοια μαθαίνεις να τα αντιμετωπίζεις. Άσε που υπάρχει και η περίπτωση αυτοί να είναι οι ταπεινοί και αληθινοί αγωνιστές και εσύ ένας απλός μανιοκαταθλιπτικός κομπλεξικός που ψάχνεις πάντα να βρείς μελανά σημεία στην δημόσια παρουσία των άλλων, οπότε κρατάς και  μια πισινή και είσαι λιγότερο απόλυτος στις υποκειμενικές σου κρίσεις για αυτούς.

Ήρθε πάλι ο σωτήρας...

Ήρθε πάλι ο σωτήρας με τους κεκράχτες του

Καθώς σίμωναν μου φάνηκαν γνωστοί αν και με πληροφόρησαν πως πρώτη φορά περιδιάβαιναν στα μέρη μας

Κινήσεις, συμπεριφορές, λέξεις απαράλλαχτες

Κουνούσαν χέρια, ανοιγόκλειναν νευρικά το στόμα τους, απειλούσαν θεούς και δαίμονες και κάπου κάπου κοντοστέκονταν και αντάλλασσαν αναμεταξύ τους λόγια αυτοθαυμασμού και έπαρσης

Οσο πλησίαζαν τόσο πιο οικείοι μου φαίνονταν

Όλα....Τούμπα

Ήμουν και εγώ εκεί. Ένας ακόμα σχιζοφρενής με την διπλή προσωπικότητα του οπαδού και του πολίτη, να κάθεται στη Θύρα 5 και να βολοδέρνει με ταχύτητα μεγαλύτερη και από αυτή του 4G της Cosmote μεταξύ οπαδικών ενστίκτων και λογικών συνειρμών για αυτά που διαδραματίζονταν μπροστά του. Ο οπαδός μέσα μου πανηγύρισε έξαλλα την νίκη κατά του «μισητού» αντιπάλου, ανέβηκε στα κάγκελα για να γιουχάρει τα κακομαθημένα της ποδοσφαιρικής πιάτσας που νομίζουν πως οι τίτλοι κερδίζονται με φανέλες και πέτσινες προεδρικές εντολές και ένιωσε ρίγη να τον διαπερνούν για την ατμόσφαιρα υποδοχής των παικτών της ομάδας του.

Τα σούργελα μας έγιναν συνήθεια...

Είναι η μοίρα μας αφημένη σε χέρια δεξιοτεχνών και ανθρώπων με στοιχειώδη επάρκεια γλώσσας, σκέψης και ικανοτήτων έργου;  Όχι βέβαια. Τα σούργελα αξιώνουν της κοινής μας μοίρας το κουβάλημα. Και όσο αυτά την αξιώνουν τόσο εμείς ενδίδουμε στον τραγικό κύκλο της γένεσης και της φθοράς τους. Από φόβο; Από οργή; Από άγνοια για τις αυριανές συνέπειες; Από εκείνο το περίεργο και χρόνια τώρα ανεκτόπιστο συναίσθημα πως οι γελωτοποιοί μας αρμόζουν και πως μόνο αυτοί μπορούν να διαχειριστούν τις τύχες μας; Κάποτε τους ονομάζαμε δημαγωγούς. Οι συγκαιρινοί τους θαυμαστές δεν μπορούν ούτε αυτόν τον τίτλο να διεκδικήσουν με περγαμηνές για το βιογραφικό τους. Γιατί η δημαγωγία απαιτεί ρητορική δεινότητα και αυτοί χειρίζονται την γλώσσα χειρότερα και από τους βαρβαρισμούς του Αλάριχου . Γιατί η δημαγωγία απευθύνεται στο συναίσθημα του πλήθους και αυτοί οι αχρείοι επενδύουν μονάχα στην οργή του. Γιατί η δημαγωγία στο εν τέλει εξάπτει και λίγη από την ελπίδα του λαού ενώ αυτοί υποδαυλίζουν μόνο την βία που κείτεται μέσα του .