Η χώρα των μύθων επιβάλλεται να φτιάξει έναν καινούριο μύθο και να τον τοποθετήσει απέναντι στον καταχρεωμένο μεταπολιτευτικό μύθο του Ευρωπαίου Ελληνα, που ζεί όπως ο μέσος Ευρωπαίος, που καταναλώνει ότι και αυτός και που ταξιδεύει όπου και αυτός. Δεν μιλάμε για μια νέα διαφημιστική καμπάνια τριτοκοσμικού σοσιαλισμού ,της δεκαετίας του ’80, που θα μας καλεί να επιμένουμε ελληνικά και να αγοράζουμε αποκλειστικά «κακά» προιόντα της εδώ επιχειρηματικής αρπαχτής. Δεν μιλάμε για έναν νέο πατριωτισμό- ζητωκραυγή που θα ζυμώνεται μέσα σε εντυπωσιακές τελετές έναρξης και λήξης, που θα κουνάει εκστασιασμένος σημαιάκια και χρωματιστά φωτάκια και που θα φτάνει σε εθνικό οργασμό με τις κεφαλιές ενός άμπαλου και τα πειρατικά κουρσέματα ενός φωνακλά .
Δεν μιλάμε για ένα νέο επεισόδιο της μεταπολιτευτικής μας σαπουνόπερας ,στο οποίο ένα αντιπροσωπευτικότατο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας μας θα αντλεί αφορμή απαγγελίας του εθνικού του ύμνου από τα γρονθοκοπήματα ενός dancer with the stars και θα ηδονίζεται με τα γιούχα εναντίον του αντίστοιχου εθνικού υμνου του προαιώνιου εχθρού του. Μιλάμε για έναν νέο πατριωτισμό έτσι όπως τον περιέγραψε ο Ζαν Ζακ Ρουσσώ τις παραμονές της Γαλλικής Επανάστασης, σαν το πιο ευγενές και γεμάτο ζωντάνια συναίσθημα που δίνει στη δύναμη της φιλαυτίας όλη την ομορφιά της αρετής και που προσδίδει μια ενεργητικότητα η οποία, δίχως να το ευτελίζει, το καθιστά το πιο ηρωικό από όλα τα πάθη. Μιλάμε για ένα νέο δημιουργικό ξέσπασμα μιας ολόκληρης κοινωνίας. Για μια νέα αφετηρία πολιτειακής συγκρότησης. Για μια νέα Εθνοσυνέλευση πολιτών.
Όχι στην λογική μιας ακόμα φθαρμένης λέξης , που θα εντυπωσιάσει τους εδώ ιθαγενείς και τους εκεί έξω κατακτητές μας , αλλά ούτε και στην λογική μιας ακόμα θεραπείας-πανάκειας «δια πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν»! Η Εθνοσυνέλευση αποτελεί πιά επιτακτική ανάγκη για μια χώρα που τρεκλίζει ακόμα μεθυσμένη απο το θνητό κρασί του ’81, και που χρειάζεται να ανακαλύψει εκ νεου το «εμείς» μιας νέας κοινωνικής σύμβασης και το «εγώ» μιας νέας, δημιουργικής και διαφορετικής επιχειρηματικότητας. Γιαυτό και δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να είναι μια ακόμα συντακτική Εθνοσυνέλευση η οποία θα εξαντλησει την όποια δυναμική της στην διαμόρφωση ενός νέου συνταγματικού πλαισίου και της οποίας το περιεχόμενο θα μονοπωληθεί απο τους σύγχρονους γλωσσογράφους του συνταγματικού σχολαστικισμού. Το πρόβλημα της Ελλάδας άλλωστε δεν είναι συνταγματικό αλλά πολιτειακό ! Το ζητούμενο σήμερα είναι το πώς θα φτιάξουμε σύστημα, το πώς θα επαναφέρουμε στον δημόσιο βίο μας τον νόμο και την δικαιοσύνη και το πώς θα «σκοτώσουμε» οριστικά τον χωρίς αρετή πολίτη αυτής της χώρας, ο οποίος σύμφωνα με τον Αριστοτέλη «είναι το πιο ανόσιο, το πιο άγριο ον, και το πιο επιρρεπές στις ερωτικές ηδονές και τη λαιμαργία» και όχι το πως το παρών πολιτικό σύστημα θα αναθεωρήσει κάποιες απο τις συνταγματικές αρχές που διέπουν την λειτουργία του και κατ΄ αυτόν τον τρόπο θα πετύχει την πολυπόθητη ανακύκλωσή του. Η πολιτεία προηγείται και το δίκαιο, ως καθορισμός της έννομης τάξης της, έπεται. Ξεκάθαρες κουβέντες κοι συνταγματολόγοι.H νέα Εθνοσυνέλευση αντιθέτως θα κληθεί να απαντήσει στα τρία περίφημα ερωτήματα του Sieyes: Τί είναι η μεσαία τάξη. Τί ήταν μέχρι τώρα και τί ακριβώς θέλει. Τα ερωτήματα παραμένουν μονότονα τα ίδια. Οι απαντήσεις όμως επιβάλλεται να αλλάξουν.Γιατί η μεσαία τάξη σήμερα ούτε τα πάντα είναι, ούτε τίποτα δεν ήτανε στο μεταπολιτευτικό μας παρελθόν ούτε βέβαια θέλει να ειναι απλώς κάτι. Η μεσαία τάξη ήτανε τα πάντα σε αυτή τη χώρα, ένα τίποτα είναι σήμερα και το δύστυχημα είναι οτι επιμένει να θέλει να είναι πάλι τα πάντα. Μόνο που αυτό πολύ απλά δεν γίνεται.Γιατί εξίσου πολύ απλά η τάξη αυτή απώλεσε το όποιο ηθικό της έρεισμα στην νομή της εξουσίας, εκμισθώνοντας την αρμοδιότητα της σε ένα μέτριο πολιτικό προσωπικό που της έκανε όλα τα χατίρια , και ως εκ τούτου δεν δικαιούται σήμερα να « μυξοκλαίει». Αντιθέτως έχει υποχρέωση να πρωτοστατήσει στην οικοδόμηση ενός νέου, ελπιδοφόρου αύριο, και απο αστική τάξη, γεμάτη απο κρατικοδίαιτους μεσάζοντες, μεταπράτες της απανταχού παραγόμενης στον κόσμο σαβούρας, εμπόρους, χρηματιστές, δημοσίους υπαλλήλους και μεγαλοεργολάβους, να μετεξελιχθεί σε τάξη Δημιουργών . Να αρχίσει να εμπιστεύεται τους αρχιτεχνίτες της, όπως τόσο ομορφα τους περιέγραψε ο Bruckberger και να τους δώσει χώρο έκφρασης και δημιουργίας. Να επανακαθορίσει την θέση της στο πολιτειακό γίγνεσθαι και να θέσει στον εαυτό της ως βασική προυπόθεση ενασχόλησης με τα κοινά την πολιτική παίδευση των μελών της. Να αναθεωρήσει την οπτική της απέναντι στον ευδαίμονα βίο του αχαλίνωτου καταναλωτισμού και του γελοίου δανεισμού και να στραφεί προς την αγαθή ζωή. Πρέπει απο αύριο κιόλας να ενεργοποιήσει όλα τα δικτύα αλληλεγγύης ( οικογένεια, συγγενείς, παρέες) που διαθέτει προκειμένου να στηρίξει τους άνεργους που θα προκύψουν απο τον δραστικό περιορισμό του δημοσίου και να δημιουργήσει ένα οικονομικό δίχτυ ασφαλείας για αυτούς. Να απαιτήσει την εκποίηση της περιουσίας των βορείων προαστίων που χτίστηκε όλα αυτά τα χρόνια με τα δανεικά και αγύριστα των αγορών και να αποπληρώσει μέρος του χρέους. Να σταματήσει απο αύριο κιόλας την κατανάλωση όλων των ξένων προιόντων και αγαθών και μέσα απο την εντεινόμενη ζήτησή της για αυτά να αναγκάσει τους εγχώριους παραγωγικούς συντελεστές να ενεργοποιηθούν και να αρχίσουν να παραγουν αγαθα και υπηρεσίες. Να προχωρήσει στην άμεση κατάλυση της πανεπιστημιακής σαπίλας, να αποδώσει τα πανεπιστήμια στις περιφερείες και να θέσει τις τοπικές κοινωνίες προ των ευθυνών τους για την λειτουργία τους. Να αλλάξει άρδην τον τουριστικό της μύθο, διώχνοντας απο την αφήγησή του τα παρτάλια του Βορρά και να προσελκύσει άλλου τύπου ταξιδιώτες του παγκόσμιου χωριού Να επιχειρήσει, εν τέλει, ένα δημιουργικό ξέσπασμα βάζοντας στην προμετωπίδα του όλους τους αριστούχους απόφοιτος των πανεπιστημίων, τους αντικειμενικά άξιους πολίτες της, τους ικανούς για άρθρωση συγχρονου πολιτικού λόγου και τους υγιείς επιχειρηματίες.
Δεν μπορώ άλλο να καθυβρίζομαι καθημερινά απο τις τράπεζες και τις αγορές τους και εγώ να στηνομαι με την υποτέλεια του ραγιά στις ουρές των πολυεθνικών τους για να γευτώ τα προιόντα τους και να μπολιάζω την καθημερινότητά μου με δόσεις φενακισμένης πολυτέλειας. Δεν μπορώ άλλο να χαρακτηρίζομαι νυχθημερόν απο την διανόησή τους ως τεμπελάκος και παρίας και την ίδια στιγμή να στέλνω στα πανεπιστήμια τους τους αριστουχούς μου και να ξεπατικώνω την γνώση των βιβλίων τους μεταφέροντάς την σε κακογραμμένα πανεπιστημιακά κακέκτυπα . Δεν μπορώ άλλο να απειλούμαι καθημερινά απο τις κυβερνήσεις τους οτι θα εκδιωχτώ κακήν κακώς απο την νομισματική τους ένωση και ταυτόχρονα να ζώ τον τουριστικό μου μύθο στις πρωτεύουσές τους και να αντιγραφω την όποια ηλίθια μόδα γεννιέται σε αυτές. Δεν μπορώ τέλος να χάνω την όποια αξιοπρέπεια μου έχει απομείνει μέσα στην νομισματική σαλαμομηχανή τους και να συνεχίζω να θριαμβολογώ για τα δανεικά που θα συνεχίσουν να μου δίνουν οι ξένοι πιστωτές μου.
Το αθάνατο κρασί του 21 δυστυχώς μας τελείωσε. Όπως και το θνητό κρασί του ’81. Και μαζί τους τελείωσαν οι μεγάλες ιδέες που γεννήθηκαν από τον μεθυστικό γλευκό τους και οδήγησαν την χώρα μας στο χείλος του γκρεμού, ο κραιπαλικός ιδιώτης βίος πολλών εξ υμών καθώς και ο ,έμπλεος ιδιωτείας, πολιτικός μας βίος, που όλα αυτά τα χρόνια χτίστηκε πάνω στις χαζοχαρούμενες αιθέριες υπάρξεις, στις δημόσιες σχέσεις, στα ευκολόπεπτα πολιτικά τσιτάτα και στις τηλεοπτικές χαριτωμενιές . Ας τολμήσουμε λοιπόν μια πρωτοφανή για τα παγκόσμια δημοκρατικά δεδομένα, πολιτισμική υπέρβαση και ας επαναφέρουμε μέσω της Εθνοσυνέλευσης στην πολιτική μας τα στοιχεία εκείνα που την κάνουν μοναδική. Σκέψη, επιχείρημα, διάλογος, γονιμη αντιπαράθεση, πειθώ, ισηγορία, παρρησία. Μόνο έτσι θα καταφέρουμε να μπολιάσουμε την πολιτική δραστηριότητα με την καταλλαγή της συμφιλίωσης, με την σοβαρότητα της συναίνεσης και με την σιγουριά της αποτελεσματικότητας .Μόνο έτσι θα μπορέσουμε ξανά να στάθουμε με αξιοπρέπεια απέναντι στους εταίρους μας και να αξιώσουμε ισχυρή παρουσία στο παγκόσμιο πολιτισμικό γίγνεσθαι. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να ξαναγεννηθούμε Έλληνες. Και αν αυτό σήμερα ακούγεται από ορισμένους προοδευτικούς ως μια γραφική εθνική κορώνα ας τους θυμίσω ότι ο ψευδεπίγραφος προοδευτισμός τους μας βούτηξε στα σημερινά «σκατά». Τι χειρότερο να πάθουμε λοιπόν αν αισθανθούμε και λίγο Έλληνες;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου