Αντε στο διάολο...αγαπούλα

Αγαπητέ συνάδελφε

Πρίν από λίγες μέρες πληροφορήθηκα πως  πρώην μεγαλοπαράγοντας του ελληνικού ποδοσφαίρου, κατηγορούμενος σήμερα για παιδεραστία και εξακολουθητική ασέλγεια σε βάρος "ανήλικων" δημόσιων λειτουργών και υπουργών, σε αποκαλούσε αγαπούλα, ζητώντας να του χορηγήσεις ένα ακόμα κολόχαρτο απαλλαγής του ,από ένα ακόμα ενοχλητικό δικαστήριο. Δεν θα αναφερθώ στον Ιπποκράτη, αγαπούλα. Ούτε στον όρκο που έδωσες πριν από χρόνια, να διατηρείς αγνή και άσπιλη  τη ζωή σου και την τέχνη σου, μακριά από τέτοιου είδους συνειρμούς και κακόβουλα κουτσομπολιά. Πρώτον γιατί βαρέθηκα να βλέπω τριγύρω μου  το εξακολουθητικό κουρέλιασμα της όποιας ηθικής κουρνιάζει ακόμα, διστακτική και φοβισμένη, μέσα στις λέξεις του υπέροχου αυτού όρκου και δεύτερον γιατί σιχάθηκα να βλέπω τους κυβερνώντες μου να  κρύβονται συνεχώς  πίσω από τις βολικές συμβάσεις του Ιπποκράτη, για να καλύπτουν κάθε φορά την ηλιθιότητα και την ανικανότητα των ίδιων και των διοικητικών εντολοδόχων τους.
Θα επικαλεστώ λοιπόν την αίσθηση του ωραίου για να αποκαλύψω το θερσίτειο είδωλο της αντιαισθητικής σου παρουσίας.  Την καθολικότητα και την ανιδιότελειά του ,για να θυμηθώ και τον καθαρό λόγο του Καντ, μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα σαχλαμάρας, βρωμιάς και χυδαιότητας.  Και η αισθητική κρίση κραυγάζει πως είναι άκρως αντιαισθητικό να σε βλέπει κανείς να συνομιλείς με  τον συγκεκριμένο παράγοντα . Όπως είναι επίσης αντιαισθητικό να παρακολουθεί κανείς έναν δημόσιο, υποτίθεται, λειτουργό της υγείας να θεωρεί πως η υπογραφή του, ένα ορνιθοσκάλισμα τις περισσότερες φορές, μπορεί να ακυρώνει τους νόμους ενός κράτους και να βραχυκυκλώνει εσαεί τους μηχανισμούς μιας ευνομούμενης πολιτείας. Δεν χρειάζεται να κατανοήσει κάποιος  τα συμφραζόμενα της ιδιότυπης αυτής συνεύρεσης , ούτε να συλλάβει το όποιο λογικό περιεχόμενο μπορεί να εμπεριέχεται σε αυτήν. Αρκούν οι δυο  μορφές για να κομίσουν χλεύη και ασχήμια. Ο μουστάκιας από την μία και το λιγούρι με την άσπρη ποδιά από την άλλη.

Δεν αντιλέγω. Ακόμα και αν ο συγκεκριμένος παράγοντας – θεσμικός μέχρι πριν λίγες μέρες για να μην λησμονούμε  και το τσαλαπάτημα των λέξεων σε αυτήν την χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας- δεν έπαιρνε το πολυπόθητο χαρτί από τον προσωπικό του γιατρό  και εμφανιζόταν τελικά στο δικαστήριο, θα βρισκόταν σίγουρα κάποια άλλη αγαπούλα,  δημόσιος λειτουργός  της Θέμιδος αυτή τη φορά, για να ακυρώσει, το ίδιο αναίσχυντα,  την ευνομία της πολιτείας. Μιας πολιτείας γεμάτης με αμέτρητες αγαπούλες, που στον χώρο μου τουλάχιστον είναι γνωστές από καιρό.

Αγαπούλες που δίνουν αναρρωτικές άδειες και ελεύθερα υπηρεσίας σε αγανακτισμένους υπαλλήλους ΔΕΚΟ για λίγα ευρω-ψιχία.

Αγαπούλες που διορίστηκαν ως νοσηλευτές επειγόντων και σήμερα στρογγυλοκάθονται στα γραφεία των διοικητικών υπηρεσιών, τρόφιμοι του πελατειακού κατεπείγοντος.

Αγαπούλες που ως αποτυχόντες αιρετών διαδικασιών και γελωτοποιοί στις αυλές υπουργών δρέπουν σήμερα διοικητικές δάφνες για να μπορούν αργότερα να προσθέσουν στο βιογραφικό τους, με φαρδιά πλατιά γράμματα την φωτεινή επιγραφή του διοικητή νοσοκομείου.

Αγαπούλες που κοτσάρουν τον πανεπιστημιακό τους τίτλο, άσχετα με το πώς αυτός αποκτήθηκε και τι επιστημονική αξία κρύβει πίσω από τα πηχαία γράμματα της εξίσου εντυπωσιακής επιγραφής του, για να γεμίσουν τα απογευματινά τους ιατρεία με πλήθος πελατών .

Αγαπούλες που χορηγούν άχρηστα φάρμακα σε χρήσιμους, για την προσωπική τους καλοπέραση, ασθενείς.

Αγαπούλες, τέλος,  που σουλατσάρουν στους θαλάμους των ασθενών ,σαν τα κοράκια ,για να αποσπάσουν από τους συγγενείς τους έστω και λίγα ευρώ για μια επέμβαση ρουτίνας!

Και είναι αυτές οι αγαπούλες- αντάμα με εκείνες που περιφέρονται αναιδώς και στους άλλους επαγγελματικούς χώρους- στις οποίες πρέπει να στραφεί επιτέλους το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης. Όχι για να ξεριζώσει το αντιαισθητικό του πράγματος- αυτό δεν αλλάζει όσα σαπούνια και αν χαλάσει το σύστημα εξουσίας πάνω στο γλοιώδες της παρουσίας τους- αλλά για να κομίσει το απαραίτητο παράδειγμα κάθαρσης και νομιμότητας.  Με μια σαρωτική επιχείρηση σκούπα ,στην οποία οι χιλιάδες εργαζόμενοι των εφοριών θα ξαμολυθούν στα βόρεια προάστια, στην Καλαμαριά και στο Πανόραμα και σε όλες εκείνες τις συνοικίες των επαρχιακών πόλεων που αναδύουν νεοπλουτίστικο πατσουλί και θα ελέγξουν όλα τα πόθεν έσχες της οικονομικής ελίτ- τρομάρα τους- αυτής της χώρας.

Σενάριο Α

-Καλημέρα σας

-Καλημέρα

-Πόθεν έσχες;

-Από εκεί και από εκεί

-Ευχαριστούμε κύριε. Καλή σας μέρα ( ακούγεται και το χειροκρότημα της πλατείας)

Σενάριο Β

- Καλημέρα σας

- Καλημέρα

- Πόθεν έσχες;

- Εεεεεεεε….εγω….ισως…ο δείνα είναι κολλητός μου…

- Ακολουθήστε μας κύριε ( ακούγονται και τα γιούχα της πλατείας)

Η πολυπόθητη κάθαρση σε αυτόν τον ρημαγμένο τόπο θα έρθει μόνο μέσα από τη δήμευση των περιουσιών που αποκτήθηκαν με παράνομα μέσα. Ο Λοκ δεν μπορεί να αποτελεί πιά το άλλοθι όλων  αυτών των ξιπασμένων λαφυραγωγών που έκλεψαν, διαγούμισαν και λεηλάτησαν τα δημόσια ταμεία και σήμερα κρύβονται πίσω από το αναπαλλοτρίωτο του δικαιώματος της ιδιοκτησίας, για να κρύψουν τις πομπές τους. Όπως και η ιδιοκτησία δεν μπορεί να αποτελεί την ιερή αγελάδα, σε μια χώρα της οποίας η μεγαλοαστική και τμήμα της μικροαστικής τάξης ανδρώθηκαν μέσα από την φοροδιαφυγή και τις παρασιτικές δραστηριότητες του χρηματοπιστωτικού συστήματος, του εμπορίου και των δημόσιων προμηθειών και εργολαβιών. Η ιδιοκτησία, είτε το θέλουν ορισμένοι είτε όχι ,είναι μέσο παραγωγής και όχι αυτοσκοπός ζωής. Και αυτό ας το καταλάβουμε επιτέλουςόλοι μας ,καλώντας τους κυβερνώντες να σπάσουν τον κύκλο της  αντιπαραγωγικής ιδιοκτησίας, που κληρονομείται ήρεμα και τακτικά από πατέρα σε γιό,  και να εκδιώξουν από τον δημόσιο βίο όλα τα παράσιτα του μεταπράτειν που αποτελούν σήμερα την «ραχοκοκκαλιά» της ελληνικής οικονομίας.

Όταν πρωτοφτιάχτηκε αυτό το καταραμένο κράτος- κατάρα του δόθηκε, είμαι σίγουρος πια, να πιάνει ικανότητα και να την κάνει στάχτη- και παραδόθηκε το δημόσιο ταμείο  στον Καποδίστρια από τους επαναστατημένους προγόνους μας, βρέθηκε μέσα του ένα μονάχα νόμισμα. Και αυτό κίβδηλο! Βλέπετε τα ελληνικά δάνεια της επανάστασης εξανεμίστηκαν από την λαιμαργία των τοκογλύφων τραπεζιτών και των μεσαζόντων καθώς και από την εξουσιολαγνία των εδώ επαναστατών, που έριζαν για το γκουβέρνο ενός ανύπαρκτου ακόμα κράτους. Διακόσια χρόνια βέβαια μετά, κρατός επίσημο και διεθνώς αναγνωρισμένο υπάρχει. Με ή χωρίς κυριαρχία αυτό δεν φαίνεται να μας απασχολεί και πολύ γιατί αυτό που προέχει τώρα είναι η δανειοδοτηση του ψυχανώμαλου καταναλωτισμού μας. Το αν είμαστε και λίγα δράμια λιγότερο κυρίαρχοι αυτό δεν φαίνεται να απασχολεί τα ζύγια της ψυχής μας. Το πρόβλημα βέβαια είναι πως η κατάρα, μας ακολουθεί ακόμα. Τα δημόσια ταμεία είναι άδεια. Οι συνειδήσεις μας  κίβδηλες. Οι ξενόφερτοι Καποδίστριες κατώτεροι των περιστάσεων. Και τα χρήματα των δανείων εξανεμίζονται κατά τον ίδιο και απαράλλαχτο τρόπο. Με μια μικρή διαφορά βέβαια. Τους αγανακτισμένους. Αρκετοί εκ των οποίων δεν είναι απλά κύμβαλα αλλαλάζοντα που φωνασκούν στις πλατείες αλλά συνειδητοποιημένοι πολίτες που βαρέθηκαν να τρώνε στην μάπα ολημερίς τις άθλιες αγαπούλες του συστήματος. Και ο νοών νοείται για το τι πρόκειται να ακολουθήσει….