Λογική….υπο το μηδέν

Kαμιά φορά απορώ αν η βλακεία σε αυτήν την περιοχή είναι ενδημική ή αν συμβαίνει απλά αυτό που είπε κάποτε ο Bertrand Russel : « Τι κρίμα οι βλάκες να είναι τόσο σίγουροι και οι έξυπνοι τόσο διστακτικοί» . Αν ισχύει λοιπόν η ρήση αυτή του Βρετανού φιλοσόφου για την περιοχή μας εύκολα εξηγείται και η αδέσποτη ανοησία των ημερών που μαζί με τα συμπαθή αδέσποτα του κυρίου Λιάμη απειλούν να κατακλύσουν την καθημερινότητά μας. Οι ευάριθμοι βλάκες, σίγουροι για τον εαυτό τους και γεμάτοι αυτοπεποίθηση  βγαίνουν μπροστά και  μονοπωλούν τη δημόσια συζήτηση ενώ οι πολυάριθμοι έξυπνοι στέκουν στο περιθώριο διστάζοντας να ξεστομίσουν το λυτρωτικό αντε στο διάολο όλοι σας. Πάντως ακόμα και η εκδοχή αυτή δεν ξορκίζει το κακό μιας και ο αμέτοχος  πολίτης λογίζεται άχρηστος από την αρχαιοελληνική μας κληρονομιά. Και φυσικά είτε άχρηστο σε πούν είτε βλάκα το ίδιο και το αυτό είναι για την υστεροφημία σου!

Παρακολουθώ τον τελευταίο καιρό τον κάθε πικραμένο και τον κάθε τυχαρπαστο να τοποθετείται επι των υγειονομικών ζητημάτων της περιοχής και να κομίζει όχι απλά άποψη- ξέρετε ποια εννοώ αυτή που ξεκινάει με ένα κατά τη γνώμη μου ή κάπως έτσι- αλλά μια αξιωματική παραδοχή. Η Δ.Μακεδονία χρειάζεται…Επειδή λοιπόν βαρέθηκα να ακούω τον κάθε περαστικό να με ενημερώνει  για το τι χρειάζεται αυτή η περιοχή. Επειδή βαρέθηκα να βλέπω όλα αυτά τα χρόνια στις διοικήσεις των δυο νοσοκομείων της περιοχής μου αποτυχημένους πολιτευτές και κολλητούς υπουργών, με το μέγεθος και το κολλώδες της γλώσσας τους να θεμελιώνει ικανότητα διοίκησης. Επειδή βαρέθηκα να βλέπω απίθανους τύπους να εκφέρουν άποψη πρώτης γραμμής για τα ζητήματα της δημόσιας υγείας όταν οι ίδιοι σε κάποιο δύσκολο  πρόβλημα υγείας τους  θα προσφύγουν χωρίς δευτερη σκέψη σε κάποιο διαβαλκανικό ή διαγαλαξιακό  ιδιωτικό κέντρο. Επειδή βαρέθηκα να βλέπω πολιτικούς της περιοχής να διαφεντεύουν την περιοχή ωσαν οθωμανοί τοποτηρητές που εποπτεύουν τα τσιφλίκια τους, με την πάντα πολύτιμη βοήθεια των υποτέλων τους κουλουκτσήδων. Επειδή τέλος βαρέθηκα να βλέπω τους κατοίκους αυτής της περιοχής να παρακολουθούν σαν τους τηλεθεατές του μεσημεριανού σκουπιδαριού  τα ξεκατινιάσματα των εορδαίων και των ομογάλακτων τους σούρδων παραγόντων και να κρυφογελούν σαν στερημένες  γεροντοκόρες που τις βάζει χέρι ο καθείς περαστικός ,δηλωνώ ευθαρσώς ότι είμαστε όλοι μας μέρος του προβλήματος. Γιατί όλα αυτά τα χρόνια φτιάξαμε μια κοινωνία με ανύπαρκτο το αίσθημα αλληλεγγύης μεταξύ των μελών της. Μια κοινωνία που ακόμα χαραμίζει τις όποιες της δυνάμεις σε ανόητους τοπικισμούς. Μια κοινωνία που δεν μπορεί- γιατί δυστυχώς έτσι έμαθε- να επιβραβευσει την αξία και να καταστήσει το ορθο και το λογικό πυξίδα της συμπεριφοράς της. Μια κοινωνία, τέλος, που για μια ακόμα φορά δέχεται να αποπροσανατολιστεί και να διαιρεθεί σε μίζερα ναι και όχι , για να μπορέσουν ορισμένοι να ανακυκλώσουν την μίζερη πολιτική τους παρουσία και στις επόμενες εκλογές.

Για να ορίσεις το πρόβλημα ξεκινάς με αρνητική διάθεση και αραδιάζεις όσα «δεν» έρχονται στο μυαλό σου.

To πρόβλημα λοιπόν δεν είναι η πόλη στην οποία θα εγκατασταθεί ο μελλοντικός διοικητής του νοσοκομείου και το στενό στο οποίο θα σουλατσάρει αύριο μεθαύριο αγκαζέ με τους προύχοντες και τους δημογέροντες της πόλης ,στο στενό της αμαρτίας δηλαδή ή στην Κοβεντάρου.

Το πρόβλημα δεν είναι το ποια πόλη θα έχει τα υγειονομικά πρωτεία για να μπορεί ο δήμαρχος της να κυκλοφορεί με ψηλά το κεφάλι στην αγορά και τα καφέ της πόλης.

Το πρόβλημα δεν είναι αν ορισμένες πολιτικές καρικατούρες περιφέρουν δεξιά και αριστερά το οραματάκι τους για το πανεπιστημιακό νοσοκομείο  και το παρουσιάζουν με περηφάνια στους iq ραδικιού συνομιλητές τους

Το πρόβλημα δεν είναι αν ορισμένοι άσχετοι χαρακτηρίζουν το θέμα της διοίκησης ελάσσονος σημασίας καλώντας μας να επικεντρωθούμε στο μείζων ζήτημα, που είναι το επίπεδο παροχής υπηρεσιών υγείας στην περιφέρειά μας, γενικά και αόριστα.

Αντιθέτως το πρόβλημα είναι πρόβλημα ουσίας και βαθύτατα πολιτικό.  Είναι η αδυναμία ενός υπουργείου να χωρίσει δυο γαιδουριών άχυρο.

Είναι η κοτζαμπάσικη συμπεριφορά ορισμένων πολιτικών της περιοχής μας οι οποίοι νομίζουν πως με παλαιοκομματικές πρακτικές στυλ Μαυρογιαλούρου, θα μπορούν εσαεί να επιβραβεύονται από το εκλογικό σώμα. Και όπου φυσικά υπάρχουν κοτζαμπάσηδες υπάρχουν και ραγιάδες. Για να μην ξεχνιόμαστε και εμείς οι «ανεύθυνοι» πολίτες.

Είναι το γεγονός ότι ενώ το Μποδοσάκειο αυτή τη στιγμή πληρεί όλα τα κριτήρια για να αναδειχτεί στο κεντρικό νοσοκομείο της υγειονομικής μας περιφέρειας, ανοίγωντας έτσι ο δρόμος για την επέκτασή του σε ανθρώπινο δυναμικό και σε υποδομές ορισμένοι επιδιώκουν με αυξομειώσεις κλινών να πετύχουν το προσδοκώμενο για αυτούς αποτέλεσμα.

Είναι η προκρούστεια λογική που χαρακτηρίζει κάθε προσπάθεια εξορθολογισμού και εκσυγχρονισμού σε αυτή τη χώρα. Κόβω λίγο από δω, αφαιρώ λιγάκι από εκεί, προσθέτω κατιτις και οριστε κυριοι ταλιμπαν αυτής της χώρας το σχέδιο νόμου.

Είναι η βεβαιότητα πως όπου και αν οριστεί η διοίκηση, την επομένη στην πολυπόθητη θέση του διοικητή θα δούμε ένα ακόμα απίθανο κομματικό αχυράνθρωπο

Είναι, τέλος η σημειολογία της ανόητης αυτής κίνησης. Διότι με τέτοιες κινήσεις κανείς δεν μπορεί να πείσει την κοινωνία για το υψηλό και αξιόμαχο της πολιτικής της εκπροσώπησης. Η διοίκηση επιβάλλεται να παραμείνει στο Μποδοσάκειο Νοσοκομείο , όχι φυσικά γιατί αυτό επιθυμούν οι εργαζόμενοι, ο εμπορικός σύλλογος της πόλης και οι αγανακτισμένοι περιφερειακοί σύμβουλοι, ούτε βέβαια γιατί αυτό προστάζει το πρεστίζ αλλά γιατί αυτό επιτάσσει η ψυχρή λογική. Γιατί το Μποδοσάκειο ,δυστυχώς για ορισμένους, είναι το μεγαλύτερο και ποιοτικότερο νοσοκομείο που διαθέτει η «συμμαχία πολιτών για τη Δυτική Μακεδονία» και ως τέτοιο χρειάζεται, όχι για λόγους επικοινωνιακούς αλλά για λόγους ουσίας και πρακτικής λειτουργίας, μια διοίκηση και έναν διοικητή που θα κινούνται εντός του νοσοκομειακού περιβάλλοντος. To νοσοκομείο δεν είναι ούτε των πτολεμαιδιωτών, ούτε της δημάρχου πτολεμαίδας, ουτε του εμπορικού συλλόγου, ούτε του περιφερειαρχη ούτε κανενός. Είναι ένα δημόσιο και κρατικό νοσοκομείο που παρέχει υπηρεσίες υγείας σε χιλιάδες κατοίκους της Δ.Μακεδονίας. Και ως το νοσοκομείο- ναυαρχίδα της περιοχής- βαρύγδουποι τίτλοι για να βγάζουν σπυράκια κάτι κομπλεξικοί- χρειάζεται έναν Διοικητή. Τόσο απλό και τόσο ξεκάθαρο. Που ακόμα και οι σοφιστείες ορισμένων δημοσιογραφων και παραγοντων της περιοχής, οι οποίοι προσπαθούν να μας πείσουν περι του αντιθέτου, καταρρίπτονται εν ριπή οφθαλμού.

Η διοίκηση λοιπόν πρέπει να  εγκατασταθεί στο Μποδοσάκειο  και εμείς οι κάτοικοι της Κοζάνης και της ευρύτερης περιοχής να σταθούμε στο πραγματικά μείζον. Στο πως δηλαδή θα οργανώσουμε  μια σύγχρονη και ποιοτική  υγειονομική δομή στην περιοχή μας, η οποία θα προσφέρει πραγματικές και υψηλού επιπέδου υπηρεσίες υγείας σε πρωτοβάθμιο επίπεδο και επίπεδο πρόληψης.

Θα το επαναλάβω για πολλοστή φορά μπας και ορισμένοι θιασώτες της κούφιας πολυπραγμοσύνης, το γνωστό δηλαδή όλα τα σφάζω και όλα τα μαχαιρώνω, καταλάβουν επιτέλους τι γίνεται στον υπόλοιπο πολιτισμένο κόσμο. Το νοσοκομείο εκεί ως θεσμός πνέει τα λοίσθια. Η αν θέλετε το νοσοκομείο ως δομή αναδιοργανώνεται και επανακάμπτει. Με άλλα χαρακτηριστικά όμως και με τελείως διαφορετική φιλοσοφία. Ως εκ τούτου η Δ.Μακεδονία δεν θέλει- αξιωματική παραδοχή κομίζω και εγώ, αυτό μας έλειπε να καταθετει άποψη ο καθείς και να μην το κάνει αυτό ένας λειτουργός της υγείας- ένα νέο ογκωδες νοσοκομείο. Δεν θέλει κτίρια, μαγειρία, παρκινγκ, κυλικεία, γραφεία, τηλεφωνικά κέντρα.  Δεν θέλει δεκαδες γιατρους και νοσηλευτριες και εκατοντάδες διοικητικούς, τραυματιοφορείς, βοηθούς θαλάμων, καθαρίστριες, τεχνικούς, υδραυλικούς, πληροφορικάριους και δεν ξέρω και γω τι άλλη ειδικότητα χρειάζεται για να λειτουργήσει ο απαρχαιωμένος και αρτηριοσκληρωτικός αυτός μηχανισμός. Δεν θέλει ένα νέο φιλανθρωπικό ίδρυμα στο οποίο θα βολέψουν μερικοί αιρετοί τους παρατρεχαμενους τους και στο οποίο ορισμένοι διευθυνταράδες θα μαντρώνουν τα πελατάκια τους.

Θέλει κάτι καινούριο. Το οποίο σαν νέος άνθρωπος ευελπιστώ κάποτε να απασχολήσει τις υγιείς δυνάμεις αυτής της περιοχής και να αποτελέσει την συγκολητική ουσία μιας νέας κίνησης πραγματικής αλλαγής των παλαιοκομματικών πρακτικών της περιοχής μας. Μέχρι τότε περαστικά σε όλους μας.

ΥΓ. Στο κάτω κάτω της γραφής ποιότητα ζωής είναι να ενημερωνεσαι σωστά για τους παράγοντες κινδύνου μιας ασθένειας, να τους αντιμετωπίζεις με τη βοήθεια των ειδικών στο αρχικό τους στάδιο, να αλλάζεις την ώρα που πρέπει τις κακές σου συνήθειες και να υποβάλλεσαι σε τακτά χρονικά διαστήματα σε προληπτικούς ελέγχους που ενδεχομένως να εντοπίσουν πρώιμα ένα πρόβλημα και να σου σώσουν κυριολεκτικά τη ζωή. Σίγουρα όμως ποιότητα ζωής δεν είναι να κυκλοφορείς με μπαλονάκια στις αρτηρίες της καρδιάς σου, να εξαρτάσαι για όλη σου τη ζωή από μηχανήματα αιμοκάθαρσης και  να χειρουργείσαι για καρκίνους στο έντερο μέσα σε θηριώδη και εντυπωσιακά πανεπιστημιακά νοσοκομεία. Αυτά για να καταλάβουν ορισμένοι τη διαφορά της πρωτοβάθμιας απ΄ τη δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια περίθαλψη. Το μπακαγιόκο στις δυο τελευταίες είναι δεδομένο και εξαιρετικά μεγάλο. Γιαυτό και τόσοι άνθρωποι κόπτονται για τη διατήρησή του. Το επίπεδο όμως παροχής υπηρεσιών υγείας καθορίζεται πιά από την ποιότητα της πρωτοβάθμιας φροντίδας σου και από την ικανότητά σου να προλαμβάνεις και να θεραπεύεις με απλά και φθηνά μέσα. Οσο πιο γρήγορα το καταλάβουμε εμείς οι πολίτες τόσο πιο γρήγορα θα το βουλώσουν και ορισμένοι σαχλαμάρες της περιοχής μας….