Αυτή η χώρα δε σώζεται με τίποτα....

Αυτή η χώρα δεν σώζεται με τίποτα. Μόνιμη επωδός πια στις καθημερινές μας συζητήσεις το ανώφελο του μεταπολιτευτικού πίθου των Δαναίδων.Όσο και να ρίχνουμε μέσα ελπίδες αλλαγής, μεταρρυθμιστικές μεγαλοστομίες, πολλά υποσχόμενους κευνσιανισμούς και θεωρίες της σειράς ο πίθος αυτός δεν λέει να γεμίσει με τίποτα. Η χώρα έχασε τον πάτο της, εμάς μας έφυγε ο τάκος και οι πολιτικοί μας ψάχνουν απεγνωσμένα τη χαμένη τους μαγκιά. Όλοι κάτι χάσαμε, όλοι κάτι ψάχνουμε και στο τέλος της ημέρας το ισοζύγιο ελπίδας μονίμως αρνητικό και πεθαμενατζίδικο.

Εκεί που κοντοστέκεσαι λαχανιασμένος από τον κατά συρροή μισθολογικό σου βιασμό, για να συνεισφέρεις και εσύ ο Ταπεινός και Καταφρονεμένος το κατιτις σου στη σωτηρία της πατρίδας ,να σου και το νέο κύμα οριζόντιων περικοπών και φορολογικών επιδρομών για να πειστείς πως το Έγκλημα σε αυτή τη χώρα παραμένει δίχως Τιμωρία και πως ο Ηλίθιος που διαχειρίζεται τις τύχες σου επιμένει να μαθαίνει, χρόνια τώρα, στου κασίδη το κεφάλι. Σενάριο Ντοστογιέφσκι και εμείς στην αναμονή των διαθέσεων των Δαιμονισμένων αγορών για να δέσει το ρώσικο γλυκό!

Πώς να αλλάξει μια χώρα στην οποία τα πάντα καταρρέουν,βεβαιότητες χρόνων ανατρέπονται και κατακτήσεις ετών σαρώνονται, και την ίδια στιγμή το πολιτικό σύστημα, ανίκανο και αποτυχημένο, αδυνατεί να αξιοποιήσει μια λίστα φοροφυγάδων και να εμπεδώσει, μέσω της κατάσχεσης περιουσιακών στοιχείων, ένα ελάχιστο αίσθημα κοινωνικής δικαιοσύνης; Το καταλαβαίνω πως είναι δύσκολο να βγάλεις στη σέντρα τον κουμπάρο, τον κολλητό και το χρηματοδότη της προεκλογικής σου εκστρατείας και να τον χώσεις στη στενή. Στο κάτω κάτω της γραφής κανείς δεν θέλει να ταίζει έναν ακόμα μεταπολιτευτικό απατεώνα και να πληρώνει από το υστέρημά του κολλητιλίκια με τους σωφρονιστικούς υπαλλήλους, μακροβούτια σε πισίνες και γκουρμέ γεύσεις από τον μάστερ σεφ της φυλακής. Αυτό που απαιτείς όμως από ένα σύστημα που έχει στοιχειώδη συναίσθηση των ευθυνών του και λίγη τσίπα παραπάνω από το ενοχλητικό παχύδερμο είναι να σηκώσει ο εκάστοτε λίσταρχος Βαγγέλης το ακουστικό του τηλεφώνου του και να ακολουθήσει η κάτωθι συνομιλία με τον λήσταρχο Νταβέλη της περιβόητης λίστας Λαγκάρντ.

- Έλα Μητσάρα, ο Υπουργός σου είμαι.

- Έλα ρε υπουργάρα μου, τι λέει; Έχουμε εκλογές και με θυμήθηκες; Χάθηκες.

- Τρέξιμο ρε φίλε. Πτωχεύσαμε το μαγαζί και τωρα ψάχνουμε να βγάλουμε άκρη με τους πιστωτές μας.

- Τι λές ρε παικτούρα μου; Κάνατε εσείς τέτοιο πράγμα;Πώς πάθατε τέτοια νίλα;

- Κάνεις πως δεν ξέρεις. Λίγο οι υπερκοστολογήσεις σας,λίγο οι μίζες μας για να κάνουμε τα στραβά τα μάτια, λίγο τα μαύρα που έδιναν και έπαιρναν στα ιατρεία και τα δικηγορικά σας γραφεία, λίγο του ότι οι προεκλογικές μας μηχανές δούλευαν στο φουλ και βάζαμε στο μαγαζί όποιον περνούσε από έξω δεν θέλει και πολύ για να βαρέσεις διάλυση.

- Και τώρα;

- Τώρα αγορίνα μου ήρθε η δική μου η σειρά για να σου ζητήσω χάρη.

Στο σημείο αυτό αλλάζει κάπως η διάθεση και ο τόνος της φωνής των αντισυμβαλλόμενων, στη διαπλοκή, μερών και η συζήτηση σοβαρεύει.

- Ακούω.

- Λοιπόν. Επειδή μαζί με το δικό μας μαγαζί θα κλείσει οσονούπω και το δικό σας και επειδή αυτοί εκεί έξω απειλούν να με λιντσάρουνε δυο πράγματα θέλω από εσένα. Πρώτον, το 40% από τα κλεμμένα που φυγαδεύσατε στις Ελβετίες για να κάνουμε αβαβά την όλη ιστορία και δεύτερον να ξεκολλήσετε επιτέλους από το μεταπρατιλίκι και να μου στήσετε, εσύ και οι δικοί σου, καμιά εξαγωγική επιχείρηση της προκοπής. Κτηνοτροφικές μονάδες, αγροκτήματα,βιοτεχνίες, εταιρίες πληροφορικής και λογισμικού, πανεπιστήμια με εξωστρεφή προσανατολισμό, υγειονομικές μονάδες για να έρχεται κανένας Βαλκάνιος να γιατρεύεται και ό,τι τελοσπάντων κάνουν χρόνια τωρα τα φιλαράκια μας οι κεφαλαιοκράτες στην πολιτισμένη Ευρώπη.

- Ωπα ρε Υπουργάρα μου. Μας γάμ.... τωρα. Που να τρέχουμε να επενδύουμε σε τέτοιες μαλακίες; Αυτές θέλουν δουλειά και εμείς ξεχάσαμε να δουλεύουμε. Αν θές καμια αλυσίδα καταστημάτων για να πουλάμε σουηδικά κινητά,κανα εμπορικό κέντρο για να πλημμυρίσουμε την αγορά με ιταλικά και γαλλικά παντελόνια ή καμια τράπεζα για να δωσουμε δουλειά σε ανέργους μέσω της τοκογλυφίας εδώ είμαστε εμείς. Αλλα μέχρι εκεί. Μη ζητάς να γίνουμε κάτι που δεν ήμασταν ποτέ μας!

- Δεν κατάλαβες αρχηγέ μου. Τα λεφτά του μαγαζιού τελείωσαν και για να αγοράσουν οι πελάτες σας όλη αυτή την εισαγόμενη σαβούρα δεν υπάρχει φράγκο τσακιστό για νέους διορισμούς και γαλαντόμες αυξήσεις. Κάνε αυτό που σου λέω και τα ξαναλέμε.

Στο δεύτερο αυτό σημείο της φανταστικής μας (;) τηλεφωνικής επικοινωνίας η Υπουργάρα κάθεται με κατεβασμένο το κεφάλι στο μεγάλο οβάλ γραφείο του και κλαίει τα περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαίς και ο Μητσάρας, κάθιδρος και απελπισμένος, δίνει εντολές για να εκταμιευτούν τα χρήματα και να στήθουν οι νέες παραγωγικές επιχειρήσεις.

Η θλιβερή παρουσία όμως του Βενιζέλου στο δελτίο ειδήσεων του MEGA, όχι τόσο για αυτά που είπε ή δεν είπε όσο για το ότι στο πρόσωπο του έβλεπες τον ενοχικό πανικό ενός ολόκληρου συστήματος εξουσίας που πελαγοδρομεί πλέον και δεν ξέρει από πού να κρατηθεί, δεν αφήνει χώρο για τέτοιες «τηλεφωνικές» αυταπάτες. Το σύστημα έτσι έμαθε να λειτουργεί και έτσι θα εξακολουθήσει να δουλεύει. Με μασημένα λόγια, με «εγω δεν ήξερα, ο άλλος έκανε την μαλακία , με φωνές του κλέφτη για να φοβηθεί ο νοικοκύρης και με άλλα λόγια να αγαπιόμαστε . Και στην προμετωπίδα του η συνταγματική νομιμότητα. Αυτή που σκύλευσαν όλα αυτά τα χρόνια και σήμερα μας την πετάνε κατάμουτρα για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα.

Γιαυτό σου λέω αδερφέ. Η χώρα αυτή δεν σώζεται με τίποτα.Όχι τουλάχιστον μέχρι να αποφασίσουμε εμείς οι πολίτες να τη σώσουμε. Μέχρι τότε Ντοστογιέφσκι, καφκική διάθεση και λίγο Καζαντζάκη για να πάρουμε τα πάνω μας μωρέ!