Σάββατο 24 Απριλίου 2010

ΑΝΘ΄ ΗΜΩΝ ΓΟΥΛΙΜΗΣ

 Στη φράση αυτή  του μεγάλου μεσολογγίτη πολιτικού αποτυπώνεται με τον πιο γλαφυρό και παραστατικό τρόπο η διαχρονική κακοδαιμονία του ελληνικού πολιτικού και κοινωνικού  συστήματος. Το διαχρονικό ερώτημα τις πταίει, ερώτημα σταθμός που σηματοδότησε την αρχή της πολιτικής σταδιοδρομίας του Τρικούπη  και που εξακολουθεί ακόμη και σήμερα  να τίθεται μετ΄ επιτάσεως, έλαβε τελικά την ουσιαστική απάντηση του, 20 περίπου χρόνια μετά, στις  ακροτελεύτιες λέξεις της μακράς πορείας του μεγάλου μας πολιτικού: ανθ΄ ημών Γουλιμής.
Και αν το περίεργο αυτό αντάμωμα των λέξεων της αρχής και του τέλους  δεν επιχειρήθηκε ποτέ συνειδητά από τους πολιτικούς και τους ιστορικούς του περασμένου αιώνα, προκειμένου να δοθεί μια πειστική απάντηση στο τις πταίει για την πολιτική και κοινωνική  μας αναπηρία, είναι καιρός  να αντιληφθουμε ως κοινωνία ότι η αναξιοκρατία και η αναξιότητα συνιστούν τον πραγματικό πυρήνα του ελληνικού πολιτικού προβλήματος. To ανθ΄ημών Γουλιμής ως έκφραση αλλά και ως συμπεριφορά κατατρύχει τον κοινωνικό μας ιστό χρόνια τώρα και γεννά στρεβλώσεις και παθογένειες που δεν δύνανται να αντιμετωπιστούν αν δεν αποφασίσουμε να εκδιώξουμε την μετριοκρατία από όλες τις εκφάνσεις του δημόσιου βίου μας.
Εξ όνυχος τον λέοντα τεκμαίρεται άλλωστε η ανεπάρκεια του πολιτικού μας συστήματος και οι ριζωμένες παθογένειες του κοινωνικού του εποικοδομήματος.
Για μια χώρα που έχει εθιστεί στην μετριοτητα,που προκρίνει σε όλες τις εκφάνσεις του δημόσιου βίου της την πελατειακή λογική και την πρακτική της κομματικής προστασίας   και επιβραβεύει με εκκωφαντικό και προκλητικό τρόπο  την αρχή της ήσσονος προσπάθειας, η καθιέρωση εξετάσεων για την είσοδο των τελειοφοίτων της ιατρικής στις κλινικές ειδικότητες συνιστά όνειρο θερινής νυκτός και από αυτονόητη πραγματικότητα μιας αξιοκρατικά δομημένης κοινωνίας, καθίσταται ζητούμενο και αιτούμενο μιας μικρής μειοψηφίας πολιτών.
Η στελέχωση του νευραλγικού τομέα της δημόσιας υγείας με τους άριστους και τους ικανούς , αποτελεί στη χώρα της φαιδρας πορτοκαλέας  αντικείμενο διαλόγου και προβληματισμού και όχι απαραίτητη προυπόθεση λειτουργίας της δημόσιας διοίκησης ενώ  αρκούν λιγοστοί αριστερόστροφοι ρακοσσυλέκτες ιδεών , οι οποίοι ενδεδυμένοι το καλυμμαύχιο της πανεπιστημιακής τους ιδιότητας κατορθώνουν με τις πράξεις τους και τις κραυγές τους να ακυρώνουν την οποιαδήποτε πρωτοβουλία αναλαμβάνει η εκάστοτε κυβέρνηση προς την κατεύθυνση των εξετάσεων για την ειδικότητα. Είναι πράγματι κωμικό, αν όχι φαιδρό, να παρακολουθείς μια ολόκληρη κυβέρνηση και ένα ολόκληρο πολιτικό σύστημα να κλονίζεται συθέμελα και να οπισθοχωρεί  μπροστά στα ενοχλητικά κοάσματα των μειοψηφιών αυτών, που συνηθισμένες, χρόνια τώρα να ζούν στα τέλματα και τους βάλτους της νεοελληνικής πραγματικότητας , αρνούνται πεισματικά την  καθιέρωση ενός πλαισίου ανάδειξης των ικανότερων και των αξιότερων. Χαρακτηριστικά που αναμφίβολα τρομάζουν τους ανεπαρκείς και απωθούν τους μέτριους  .
Και αν οι μικρονοικές μειοψηφίες αποτελούν ένα από τα προσκόμματα προς την κατεύθυνση αυτή, η εφεκτική και αναβλητική στάση της πολιτείας εγείρει σοβαρά ερωτήματα για τον τρόπο λειτουργίας της κρατικής μηχανής αλλά κυρίως για τον τρόπο με τον οποίο λαμβάνει χώρα η επιλογή και η ανέλιξη των δημοσίων λειτουργών της.
Η άρνηση της πολιτείας να θεμελιώσει έναν  αξιοκρατικό και αδιάβλητο μηχανισμό εισαγωγής των ελλήνων γιατρών στις κλινικές ειδικότητες δεν αποτελεί  ένα μεμονωμένο γεγονός αναξιοκρατίας και εξυπηρέτησης ημετέρων  αλλά εντάσσεται σε μια ευρύτερη λογική άσκησης της κυβερνητικής εξουσίας. Συναρτάται ευθέως με την σήψη του πολιτικού συστήματος και τέμνεται ξεκάθαρα με τις παθογένειες του εξαμβλωματικού δημόσιου τομέα.
Η αξιολόγηση και η επιλογή, προαπαιτούμενα κατά τον Θουκυδίδη για την ανάδειξη στα δημόσια αξιώματα των αρίστων, παραχωρεί τη θέση της στην ευνοιοκρατία και την πελατειακή λογική. Κανένας πολίτης αυτής της χώρας δεν μπορεί να εισέλθει στον δημόσιο τομέα, πόσο μάλλον να ανελιχθεί επαγγελματικά μέσα σε αυτόν, αν δεν διαθέτει κάποιον πολιτικό πάτρωνα και αν δεν συμμετέχει ενεργά και συνειδητά σε κάποιο από τα πάμπολα δίκτυα κομματικής προστασίας που κατασκευάζονται χρόνια τώρα από μικρονοικούς παραγοντίσκους και σπιθαμιαίους πολιτικάντηδες. Η φατριαστική δημοσιουπαλληλία, την οποία πολέμησε με πάθος ο Τρικούπης και την οποία υποστήριξε και ανέδειξε με περισσή ανευθυνότητα ο Δηλιγιάννης, εξακολουθεί έναν αιώνα αργότερα να αποτελεί  παγιωμένη πρακτική των κυβερνώντων και διακαή πόθο των κυβερνωμένων. Και αν τότε το ελληνικό πολιτικό σύστημα διέθετε δυνάμεις που αντιτάσσονταν στον πνιγηρό και δύσοσμο κόσμο της θεσιθηρίας, της αρχομανίας και της βουλευτομανίας και τολμούσαν να ψέξουν τους οινόφλυγες της εξουσίας- κατά τον Φιλάρετο-  και τους μανιώδεις εραστές της εξουσίας και του κεντρικού ταμείου -  έστω και αν οι προθέσεις τους δεν απέκτησαν ποτε τις εγχειρηματικές διαστάσεις που θα περίμενε κανείς- σήμερα το ελληνικό πολιτικό σύστημα βρίθει δυνάμεων που ζούν από την δημοσιουπαλληλία, εργάζονται για την προάσπιση των συμφερόντων της και αγωνίζονται για την διαιώνηση των προκλητικών προνομίων της. Οι κάθετες διαρέσεις που ανέκαθεν  αποτελούσαν κριτήριο αλλά και προυπόθεση υγείας και αποτελεσματικότητας  ενός πολιτικού συστήματος, προσφέροντας στο εκλογικό σώμα διακριτές και εναλλακτικές προτάσεις εξουσίας, αντικαθίστανται σήμερα από οριζόντιες συναινέσεις και συμβιβασμούς που διατρέχουν  ολόκληρο το ελληνικό κομματικό σύστημα και παγιώνουν μια κοινή λογική των αρχόντων σχετικά με τις προτεραιότητες της κυβερνητικής εξουσίας και τους τρόπους διαχείρισης του ανθρώπινου δυναμικού της.
Διορισμοί που γίνονται με σημειώματα βουλευτικών γραφείων,δημόσιες  θέσεις που καταλαμβάνονται  με ένα απλό  τηλεφώνημα ενός υπουργού, πτυχιούχοι που στιβάζονται  στα βουλευτικά γραφεία και στα δώματα γραφικών πολιτευτών αναζητώντας μια θέση στον κρατικοδίαιτο παράδεισο του δημοσίου, ανθρωπάκια που καταλαμβάνουν δημόσιες θέσεις με μόνο τους προτέρρημα την ιδιότητά τους ως γελωτοποιών στις αυλές  των εκάστοτε τοπικών αρχοντίσκων ,  οσφυοκάμπτες και κυφόνωτοι τοπικοί παράγοντες, απλοί διεκπαιραιωτές άνωθεν εντολών.
Αυτή είναι η κορυφή του πολιτικού παγόβουνου. Και μας συμφέρει ως κοινωνία να παραμείνουμε εκεί. Στη θέαση και την κριτική της κορυφής.Γιατί αυτό που κρύβεται πιο κάτω δεν είμαστε ακόμα σε θέση να το αντιμετωπίσουμε ως κοινωνία. Ίσως γιατί αφορά εμάς τους ίδιους. Ίσως γιατί εμείς οι ίδιοι συντηρούμε με την συμπεριφορά μας την κορυφή αυτή, ελπίζοντας πως  κάποτε θα μπορέσουμε είτε εμείς είτε  τα παιδιά μας να γίνουμε τμήμα της. Ίσως τέλος γιατί ως βασιλιάδες στο βασίλειο του τίποτα δεν θέλουμε ακόμα να παραδεχτούμε ότι πράγματι είμαστε γυμνοί. Και δυστυχώς αυτοί που ορίστηκαν  να μας το φωνάξουν ,λουφάζουν νωχελικά στα λαγούμια του ιδιώτη βίου τους επιτρέποντας το θρίαμβο της πολιτικής ιδιωτείας.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου