Ζούμε λοιπόν στη δίνη ενός επικίνδυνου κοινωνικού κομφορμισμού ο οποίος αρέσκεται στο να λιθοβολεί την πολιτική και τους φορείς της ως τους αποκλειστικούς υπεύθυνους της σημερινής πολύπλευρης κρίσης , να απορρίπτει συλλήβδην την πολιτική διαδικασία και να της φορτώνει όλες τις ανεπάρκειες, τις δυσλειτουργίες και τις παθογένειες του κράτους και της κοινωνίας των πολιτών και να επιδιώκει την επίλυση των χρονιζόντων προβλημάτων της πολιτείας μέσα απο ανόητους μεγαλοιδεατισμούς, λογικές πασπαρτού, ευχολόγια και βαρετά τσιτάτα. Η πολιτική , είτε το θέλουμε είτε όχι , αποτελεί την κατεξοχήν ανθρώπινη δραστηριότητα μέσω της οποίας οι άνθρωποι χρόνια τώρα ορίζουν, τηρούν και τροποποιούν τους γενικούς κανόνες βάσει των οποίων ζούν καθώς και μια αποτελεσματική διαδικασία διευθέτησης των συγκρούσεων και επίτευξης ευρύτερων συναινέσεων. Είναι αναπόφευκτο λοιπόν ότι η κοινωνία θα συνεχίσει να προσβλέπει στην πολιτική και στο μέλλον για την βελτίωση των όρων της ζωής των μελών της εστω και αν αυτή έχει καταντήσει σήμερα ένας βεβαρυμένος όρος και μια βρώμικη λέξη φορτωμένη με εικόνες έντασης, βίας, απάτης, χειραγωγησης και ψεύδους .
Συνεπώς το ερώτημα που τίθεται μετ΄ επιτάσεως και πρέπει να απαντηθεί άμεσα από την κοινωνία δεν είναι ένα ακόμα τις πταίει ( ποιος δηλαδή φταίει ) αλλά το τι πταίει ( τι ακριβώς φταίει) και η πολιτική έχει καταντήσει ένας τέτοιος όρος και μια τέτοια λέξη. Το πρώτο ερώτημα επιχειρήθηκε από καταβολής του ελληνικού κράτους να αποτελέσει την βολική κολυμβήθρα του Σιλωαμ για όλα τα ανομήματα και τις αβλεψίες του πολιτειακού μας συστήματος. Ο λαός σε ρόλο Καίσαρα αποφάσιζε σε κάθε κρίση του συστήματος ποιος από τους πολιτικούς έφερε την κύρια ευθύνη και με έναν αυτοκρατορικού τύπου χαιρετισμό λύγιζε τον αντίχειρα του προς τα κάτω αποδίδοντας τον υπεύθυνο στην χλεύη και το μένος της ρωμαικής αρένας. Για να συνεχιστεί κατ΄ αυτόν τον τρόπο η διαχρονική τάση της κοινωνίας να εξασφαλίζει την πολύτιμη κάθαρση της μέσω των βολικών αποδιοπομπαίων τράγων. Το 1832 υπεύθυνος για την κακοδαιμονία θεωρήθηκε ο συγκεντρωτικός Καποδίστριας και η λύση βρέθηκε στην έλευση ενός ευρωπαίου Βασιλια. Το 1844 τον ρόλο του τράγου ανέλαβε ο Βασιλιάς ,με το σύνταγμα- συνάλλαγμα να αποτελεί τον απαραίτητο από μηχανής θεό. Και όταν το 1862 ο Βασιλιάς πέθανε αναφωνήσαμε όλοι μαζί ΄΄Ζήτω ο νέος Βασιλιάς΄΄ και το νέο σύνταγμα , προιόν της λαικής κυριαρχίας αυτή τη φορά, ανέλαβε να μας βγάλει από το τέλμα. Αλλά και η λαική κυριαρχία αποδείχτηκε κάποτε λειψή και ένα καινούριο τις πταίει βρήκε την απάντησή του, λίγα χρόνια αργότερα , οδηγώντας στην λύση της περίφημης αρχής της δεδηλωμένης. Τα χρόνια πέρασαν και όλα αυτά που φτιάξαμε με κόπο αποκλήθηκαν από τους κινηματίες του 1909 επαχθής παλαιοκομματισμός και αίφνης ο θεός βρέθηκε στο πρόσωπο του νέου και άφθαρτου Βενιζέλου για να φτάσουμε στην εθνική καταστροφή του 1922 και να ανακηρύξουμε τους νέους τράγους του συστήματος. Δικάσαμε και καταδικάσαμε τους 6 και πορευτήκαμε στον μεσοπόλεμο με βενιζελικούς και αντιβενιζελικούς, δικτατορισκους ένθεν και ένθεν, βασιλόφρονες και δημοκρατικούς. Τη δεκαετία του 50 μας έφταιγαν οι κομμουνιστές. Τη δεκαετία του 60 ο Καραμανλής και η επάρατη βασιλεία. Τη δεκαετία του 70 οι μισητοί συνταγματάρχες. Σήμερα όλο το μεταπολιτευτικό σύστημα. Ο Παπανδρέου, ο Καραμανλής και η Μπακογιάννη. Και η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα με αποδιοπομπαίους τράγους και από μηχανής θεούς…
Η Μπακογιάννη εννοείται πως δεν είναι μια πολιτική ΄΄ παρθένος΄΄ που εμφανίστηκε σήμερα στα πολιτικά πράγματα της χώρας, όπως σκόπιμα διαλαλούν με σκωπτική διάθεση στα πρωτοσέλιδά τους ορισμένα δημοσιογραφικά τρωκτικά της διαχρονικής λοιμικής των κρατικοδιαιτων ΜΜΕ. Εννοείται πως έχει τις ευθύνες που της αναλογούν για τις πολιτικές που ακολουθήθηκαν επι πρωθυπουργίας του Καραμανλή του Βραχύ. Εννοείται τέλος πως ανήκε και αυτήν σε ένα σύστημα που οδήγησε τη χώρα στην οικονομική, πνευματική και κοινωνική χρεωκοπία που βιώνουμε σήμερα. Το σύστημα όμως αυτό , είτε το θέλουμε είτε όχι, το υπηρέτησαν με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο και κάτι εκατομμύρια έλληνες πολίτες που του παρείχαν την απαραίτητη για την επιβίωση του εκλογική νομιμοποίηση , που μίσθωναν την αρμοδιότητα τους ,έναντι πολιτικού πινακίου φακής ( βλ. ρουσφέτια, μικροεκδουλευσεις ) σε κάθε λογής πολιτικάντηδες και που έστελναν στο ελληνικό κοινοβούλιο αυτούς που έστελναν και με τα κρίτηρια που τους έστελναν και οι οποίοi προσπαθούν σήμερα, σαν τις μωρές παρθένες, να εμφανίσουν εαυτούς ως τους αδικημένους του συστήματος που απαιτούν την κάθαρση .Το στήριξαν με την γραφίδα τους στρατιές δημοσιογραφίσκων που αν και σήμερα εμφανίζουν εαυτούς ως τιμητές και κριτές των πάντων κανείς δεν μπορεί να λησμονήσει τα παραληρηματικά τους εγκώμια για τους μεταπολιτευτικούς πολιτικούς ηγέτες, τις κολακείες και τις γονυκλισίες τους κάθε φορά που έπαιρναν πρόσκληση από τις κομματικές αυλές για ένα ακόμα ρωμαικό συμπόσιο εις υγείαν των κορόιδων ελλήνων φορολογουμένων , τις διαδρομές του μαύρου πολιτικού χρήματος που τους χάριζε μια άνετη ζωή, αναντίστοιχη με την πραγματική τους προσφορά και τα πραγματικά τους προσόντα καθώς και τον επαίσχυντο συβαριτισμό ορισμένων εξ αυτών που έφτασαν στο σημείο να αμείβονται ως γελωτοποιοί περισσότερο και από τον ίδιο τον ΄΄Βασιλιά΄΄ . Το ανέχτηκαν τέλος με την αποστασιοποίησή τους από την πολιτική διαδικασία και όλοι εκείνοι οι άξιοι και ικανοί πολίτες που λούφαξαν πίσω απο την ησυχία και τις χαρές του ιδιώτη βίου τους , επιτρέποντας στην πολιτική ιδιωτεία να αποτελεί τον κανόνα της δημόσιας συμπεριφοράς.
Και σε τελική ανάλυση έχουμε ως κοινωνία και ως χώρα την πολιτική και τους πολιτικούς που μας αρμόζουν. Οι ανύπαρκτοι πολιτικοί αποτελούν την ενοχλητική αντανάκλαση μιας εξίσου ανύπαρκτης κοινωνίας των πολιτών . Οι διεφθαρμένοι δημόσιοι λειτουργοί αποτελούν το αποκρουστικό καθρέφτισμα μιας εξίσου διεφθαρμένης κοινωνίας. Το αποτυχημένο μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα αποτελεί το μελαγχολικό προανάκρουσμα μιας εξίσου αποτυχημένης δημόσιας συμπεριφοράς όλων μας. Το σύστημα όμως αυτό μας βόλευε όλους έστω και αν εκ των υστέρων όλοι μας εμφανιζόμαστε ως προφήτες μετα θάνατων. Και μας βόλευε όλους διότι αυτή ήταν η κυρίαρχη νοοτροπία μας. Μια νοοτροπία παρασιτισμού, εύκολου κέρδους, αργομισθίας, δημοσιουπαλληλίας και ασύγγνωστης ιδιωτικής και δημόσιας φαυλότητας. Μια νοοτροπία που επέτρεπε στους δημοσιους υπαλλήλους να παρασιτούν, στους εργατοπατέρες να διάγουν πολυτελή βίο, στα συντεχνιακά συμφέροντα να αντιστρατεύονται κάθε προσπάθεια εξορθολογισμού, στις φοιτητικές παρατάξεις και στους καθηγητές τους να επιτείνουν με τη συμπεριφορά τους την απαξίωση του ελληνικού πανεπιστημιου, στα οργανωμένα συμφέροντα στο χώρο της υγείας να λυμαίνονται το δημόσιο χρήμα, στους έλληνες επιχειρηματίες ( μικρούς και μεγάλους) να φοροδιαφεύγουν και να λαθροβιούν. Και επειδή οι περίφημοι έλληνες πολίτες δεν είναι παρα η συνισταμένη όλων των παραπάνω ομάδων ( και άλλων φυσικά που λόγω οικονομίας του χώρου δεν αναφέρονται) κανείς δεν δικαιούται σήμερα να εμφανίζεται ως μωρή παρθένα και να ψελλίζει το ενοχλητικό ΄΄΄μα εγώ δεν ήξερα ΄΄. Όλοι ξέραμε και όλοι κρυβόμασταν πίσω από το συστημα αυτό. Για να έρθουμε μετά ως νήπια που κινδυνεύουμε με τιμωρία από τον αυστηρό κηδεμόνα μας να ψελλίσουμε το εξίσου ενοχλητικό ΄΄ δεν το έκανα εγώ. Αυτός το έκανε΄΄. Όσες ευθύνες έχει λοιπόν η Μπακογιάννη και η κάθε Μπακογιάννη για τη σημερινή κατάσταση , τηρουμένων βέβαια των αναλογιών, άλλες τόσες έχει και ο καθένας από εμάς.
Αυτό που ενδιαφέρει σήμερα είναι το πώς το κομματικό σύστημα μέσω του οποίου εκφράζεται η αντιπροσωπευτική μας δημοκρατία θα μπορέσει να πετύχει την πολυπόθητη ανανέωση και κυρίως την κινητοποίηση και ενσωμάτωση νέων ανθρώπων σε αυτό. Οι κινήσεις της Μπακογιάννη στο χώρο της Κεντροδεξιάς και του Κουβέλη στον αντίστοιχο της Κεντροαριστεράς κινούνται σε αυτή την κατεύθυνση. Της ανακαταταξης των πολιτικών δυνάμεων και του διεμβολισμού του θλιβερού δικομματισμού μέσω του οποίου το σύστημα επιδίωκε όλα αυτά τα χρόνια την εκτόνωση της λαικής δυσαρέσκειας και την ανακύκλωση των προκλητικών προνομίων ορισμένων εξ αυτού. Το ποιος ηγείται μιας προσπάθειας φυσικά και ενδιαφέρει. Αυτό που ενδιαφέρει όμως πρωτίστως είναι το ποιοι συστρατευονται σε αυτή την προσπάθεια και κυρίως ποιες ιδέες στηρίζουν την προσπάθεια αυτή. Το να επικεντρώνουμε την κριτική και το μένος μας σε συγκεκριμένα πρόσωπα σίγουρα δεν βοηθάει στην παρούσα φάση. Το τις πταίει μας τελείωσε δυστυχώς, ως μηχανισμός κάθαρσης και ως απαραίτητος ΄΄προθάλαμος΄΄ του Δάντη για την εισοδο μας στον πολιτικό παράδεισο. Ωρα να επικεντρωθούμε στο τι πταίει και με πολιτικούς όρους να επιδιώξουμε να δώσουμε τις απαραίτητες απαντήσεις με γεναιότητα και τόλμη. Ήδη σιγά σιγά αρθρώνεται ένας τέτοιος λόγος από πολλές πλευρές του πολιτικού γίγνεσθαι και είναι καιρός να τον αφουγκραστούμε και να τον ενισχύσουμε ως πολίτες και να σταματήσουμε αυτό το γελοίο κηνύγι μαγισσών με το οποίο ορισμένες μετρέσες του συστήματος προσπαθούν να μας δελεάσουν…..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου