Ιερόσυλες συζητήσεις.....

ΑΜΛΕΤ: Αρέσουνε στον κόσμο ακόμα; ( αναφερόμενος σε κάποιους παλιούς ηθοποιούς ενός θιάσου της πόλης)
ΡΟΖΕΝΚΡΑΝΤΖ: Για να πούμε την αλήθεια, όχι τόσο.
ΑΜΛΕΤ: Γιατί; Σκουριάσανε;
Ρ: Οχι, αυτωνών η απόδοση είναι ακόμα ζηλευτή. Αλλά μας ξεφύτρωσαν τώρα τελευταία, κύριε μου, κάτι νεοσσοί, κάτι γεράκια ξεπεταρούδια, που ξεφωνίζουν στη σκηνή και όμως εισπράττουν μανιασμένο χειροκροτημα. Αυτοί είναι της μόδας τώρα και σατιρίζουν τις συμβατικές- όπως τις λένε- παραστάσεις, που όλοι της καλής κοινωνίας, φοβούνται πια να πλησιάσουν μήπως και γίνουν αντικείμενα σχολίων
Α: Μην μου πείς! Και είναι νεαροί; Ποιός τους υποστηρίζει; Θα μείνουν στο επάγγελμα μόνο όσο αντέχουν οι φωνές τους να ουρλιάζουν; Κι αργότερα, όταν θα πέσουν και εκείνοι στη μανιέρα- που είναι το πιθανότερο, εαν δεν βελτιώσουν τις επιδόσεις τους- θα αρχίσουνε να λένε πως οι συγγραφείς τους κάνουνε κακό, γιατί τους βάζουνε να βρίζουν τον ίδιο τον μελλοντικό τους εαυτό;
Ρ: Για να μαι ειλικρινής, μεγάλη φασαρία έχει γίνει και απο τις δυο μεριές..............
Για να μαι και εγώ ειλικρινής ευγενικέ μου Αμλετ το ίδιο σκηνικό στηνεται μέρες τώρα και στην δική μου πόλη. Οι νεοσσοί θρασύτατα περιδιαβαίνουν στις αγορές του δήμου και φωνασκώντας απαιτούν το χειροκρότημα της δόλιας Εκκλησίας. Το ΄΄τις αγορευειν βούλεται΄΄ ξέχνα το πια οριστικα. Δεν αποτελεί εμπόδιο για δαύτους. Στην σημερινή μας πόλη εξάλλου δεν χρειάζονται  λόγια πολλά, ούτε και επιχειρηματα και γνώσεις και άλλα τέτοια βαρετά για των πολιτών τα γούστα. Στην μόδα πλέον είναι άλλα. Να βάφεις ξανθιά ή μελαχρινή την ρίζα σου, να φτιασιδώνεις το μετριο προσωπείο της αυγής με της χημείας τα παιχνίδια , να σφίγγεις δυνατά το χέρι της ανυποψίαστης της ψήφου, να χαμογελάς επίμονα και συνεχώς σε όσους τυχαίνει να βρεθούν εμπρός σου  και να λυγίζεις ευπρεπώς τον δουλικό σου αυχένα . Αυτά αρκούν για να κερδίσεις τον έπαινο του πλήθους. Και απο κοντά εξάλλου είναι και οι πάντα χρήσιμοι αυλικοί. Για να κρυβουν επιμελώς του πνευματος σου τις ρωγμές. Να θορυβούν κάθε φορά που το στόμα σου ανοησία εκστομίζει. Να υποδαυλίζουν συνεχώς της ευτέλειας σου την φωτιά σηκώνοντας  φλόγα ψηλή  βλακείας. 
Ενα ξέρω μοναχά και σου το λέω με βεβαιότητα αγορασμένη απ΄ τα πανέρια της δικής μας ιστορίας...Στο επάγγελμα σίγουρα αυτοί δεν θα σταθούν...ουτε καν της μανιέρας το επιτηδευμενο και αφύσικο δεν πρόκειται ποτέ τους να αποκτήσουν...θέλει και αυτή άποψη γερή και γνώση προκειμένου να σταθεί αξιοπρεπώς απέναντι στης αρμονίας τις καθαρές τις φόρμες. Θα φυλλοροήσουν έτσι απλά , σαν το δέντρο της εδώ της πολιτείας νιώσει τους ανεπαισθητους τριγμούς της επικείμενης της κρίσης....Λίπασμα δεν ξέρω αν πέφτοντας θα γίνουν  για τον καρπό της αυριανής βλακείας. Αυτο εξαρτάται απο τους καιρούς που έρχονται και τα προτάγματά  τους. Πάντως μια φορά ,χαρά θα νιώσω βλέποντας τα κιτρινιάρικα τα φύλλα τους να ανταμώνουν με της γης την λάσπη. Και τα πρόσωπά τους όλο απορία να κοιτούν για το αναπάντεχο κατάντημά τους. Ετσι όμως είναι καμωμένο αυτό  ευγενικέ μου Αμλετ. Το χαμηλό να ξεμπροστιάζεται κάθε φορά που προσπαθεί του ύψους τις βουνοκορφές να πιάσει. Γκρεμοτσακίζεται το δόλιο και πεθαίνει. Ακόμα και αν στο βασίλειο της εδώ Δανιμαρκίας υπάρχει απο χρόνια κάτι σάπιο.......