Επιστολές....

Αγαπημένε φίλε.
Τις τελευταίες ημέρες έγινε πάλι επιτακτική η ανάγκη της επικοινωνίας μας. Σκέφτομαι μάλιστα να επισκέπτομαι συχνότερα την κρίση σου μιας και οι εδώ οι καταστάσεις έχουν γίνει εξαιρετικά περίπλοκες για τα δικά μου γούστα και απαιτούν λύσεις γορδιες, ομοιες με αυτές που γεννά το εγρήγορο της σκέψης σου και το αθικτο κερδών ανάστημά σου. Του παντα ελεύθερου απ΄ της συνήθειας τα δεσμά.  Και πίστεψε με. Τις λύσεις αυτές δεν υπάρχει άνθρωπος πιά στην μικρή μας πόλη που να μπορεί να δώσει μιας και απ΄ του Σταγειρίτη τα επτά τα αίτια των ανθρώπινων τις πράξεις-τυχη, φύση, παρόρμηση, λογική, πάθος, πόθο και συνήθεια-  αυτοί οι άχρηστοι κρατήσαν μονο της συνήθειας τα γρανάζια. Αυτά μονάχα απέμειναν τις λέξεις να γυρίζουν . Σε μηχανές απο καιρό φθαρμένες... 
Γεμίσαμε αντιθέτως, καλέ μου φίλε,  με κάθε λογής της κούφιας θεωρίας εραστές , που ασύστολα πολυλογούν και κολακεύουν, σαν βρεθούν στης αγοράς τις γειτονιές.  Προχθές μάλιστα συνάντησα έναν απο δαύτους στους δρόμους της μικρής μας πόλης και όταν ερώτηση του έθεσα για τα καθέκαστα των ημερών απόκριση πήρα χυδαίας θεωρίας. Γιατί αγαπημένε φίλε είναι χυδαιότητα μεγάλη να στρογγυλοκάθεσαι στης κερκιδας το ασφαλές και να αξιώνεις χειροκρότημα για της αρένας τις δύσκολες τις νίκες. Και είναι χυδαιότητα ακόμα πιο μεγάλη να ψέγεις της  ήττας την ορφάνια  καθήμενος ομορφα και τακτικά πλάι στου Καίσαρα τις εκλεκτές παρέες. 
Οι μέρες της πόλης μας λιγόστεψαν. Στο λέω να το ξέρεις. Γέμισαν οι δρόμοι και οι πλατείες της  με δημαγωγούς και νάρκισους και αγύρτες. Και όταν της πόλης οι αγορές γεμίζουν με κραυγές, συνθήματα, φωνές και τα τοιαυτα να σαι βεβαιος πως πολιτεία ανθρώπων δεν υπάρχει. Σύναξη λόγιζεται αυτό. Συρφετός. Οχλαγωγή. Κοπάδι. Ονοματα βρίσκεις πολλά για τέτοιες συναθροίσεις. Για την πολιτεία όμως δεν υπάρχει αντιστοιχη. Γιατί τα έργα της είναι καμωμένα απ΄ της ανθρώπινης ψυχής το ευγενικό και το καθάριο. Του λόγου εργα αμφισβητώ πολύ αν είναι. Εκεί φωλιάζει η ιδιοτελεια, θυγατερα γνήσια της μισητής ανάγκης. Και οπου αυτή προστάζει μην περιμένεις σύνεση στης σκέψης τις εκρήξεις. Η λογική έπαψε απο καιρό να χτίζει ανθρώπων πόλεις. Συνοικέσια ανθρώπων έμαθε να ορίζει. Αλυχτήσματα μωρών να προσκυνάει. Δίχως της ψυχής το μέταλλο να χαλυβδώνει τους αρμούς της..............
Σε κούρασα όμως αγαπημένε φίλε και τις στιγμές σου ξέρω καλά τις έχεις προσεχτικά φυλάξει απ΄ των φλύαρων ειρμών τα βέλη. Σε χαιρετώ λοιπόν και περιμένω γρήγορα τo δήλιο του λόγου σου. Οι καιροί δεν συμβιβάζονται πιά με άργητες και λοιπές καθυστερήσεις......