Φωνή βοώντος εν τη ερήμω......

Aφορμή σκέψης και λόγου τα όσα κωμικοτραγικά διαδραματίζονται τις τελευταίες ημέρες στους διαδρόμους των  τεσσάρων μεγάλων νοσοκομείων της περιφέρειας μας, προκαλώντας την οργή όσων γνωρίζουν εκ των εσω τα ζητήματα της δημόσιας υγείας αλλά και  όσων καθημερινά έρχονται αντιμετωποι με τον λεβιάθαν του ΕΣΥ. Εγινε άλλωστε συνήθεια οχληρή στους κρατούντες να κρύβουν επιμελώς τα προβλήματα κάτω απο το χαλί του φαίνεσθαι και του επικοινωνισμού και να αποκρύπτουν απο τους ντόπιους ιθαγενείς-πολίτες τα όσα εγκληματικά λαμβάνουν χώρα καθημερινά στο ΕΣΥ θέτοντας σε κίνδυνο το δημόσιο αγαθό της υγείας. Πίσω απο τα εντυπωσιακά κτίρια ( όπου αυτά υπάρχουν), τις χρωματιστές κορδέλες εγκαινίων και τις εκάστοτε μεγαλόστομες δηλώσεις των απανταχού ανευθυνο-υπεύθυνων της δημόσιας διοίκησης κρύβονται δυστυχώς ζητήματα που κανείς δεν τολμά να ψέξει και να στηλιτεύσει είτε διοτι ελπίζει κάποτε να εισέλθει και αυτός στο σύστημα εξασφαλίζοντας μπόλικο μαύρο χρήμα και πλουτίζοντας εις βάρος των κορόιδων είτε διότι βρίσκει απεναντί του συνεχώς ένα συμπαγές σύστημα διαφθοράς και μια «λοιμώδη» νοοτροπία ,που δεν επιδέχονται καμμίας απολύτως αλλαγής. Και εξηγούμαι.

Εχει καταντήσει πιά γελοία και φαιδρή η υποτιθέμενη  αντιπαράθεση μεταξύ Κοζάνης και Πτολεμαίδας σχετικά με τις  υγειονομικές μονάδες των δυο αυτών περιοχών και την προοπτική συγχώνευσης ορισμένων εκ των κλινικών τους. Αντιπαράθεση που καλλιεργείται τεχνηέντως απο διάφορους περιφέρομενους πολιτικούς θιασάρχες της περιοχής οι οποίοι  ελπίζουν οτι με το να υπηρετούν πιστά το σουρεαλιστικό θέατρο του πολιτικά παραλόγου θα μπορούν εσαεί να προσελκύουν θεατές στις μίζερες παραστάσεις που ανεβάζουν κάθε τέσσερα χρόνια . Το πρόβλημα όμως και συνάμα το κωμικό του όλου ζητήματος  είναι οτι οι συγκεκριμένοι θιασάρχες ,είτε λόγω άγνοιας είτε κυρίως λόγω  ημιμάθειας ,διατηρούν  απο το εν λόγω θέατρο το α-νόητο και το α-λογο του σεναρίου, αγνοώντας  το πρωτοποριακό και το αβαν-γκαρντ του περιεχομένου του. Γιατί είναι όντως θλιβερός κομφορμισμός και σε καμμία περίπτωση πολιτικός νεωτερισμός το να απευθύνεσαι στους ψηφοφόρους σου με όρους και φρασεολογία άλλων εποχών. Είναι οπισθοδρόμηση και σε καμμία περίπτωση πολιτική πρωτοπορία το να αναβιώνεις μέσα απο τον δημόσιο λόγο σου   θλιβερούς τοπικισμούς και να βάζεις τους πολίτες των δύο πόλεων στο ΄΄τριπάκι΄΄ της τάχα μου αντιπαράθεσης.  Μονο που ο πολίτης με εμφραγμα του μυοκαρδίου, αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο ή καρδιακή αρρυθμία δεν ενδιαφέρεται καθόλου- μα καθόλου όμως- αν την υγεία του την αποκαταστήσει κάποιος γιατρός του Μποδοσακείου ή του Μαματσείου. Και σας το υπογράφω, γιατί το ζώ καθημερινα, οτι και τον συγγενή του ασθενούς δεν τον ενδιαφέρει καθόλου-μα καθόλου όμως- αν κάνει μερικά χλμ παραπάνω προκειμένου να αντιμετωπιστεί ο άρρωστος του απο μια οργανωμένη κλινική, καλά στελεχωμένη σε ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό. Το αντίθετο μάλιστα. Εξοργίζεται όταν το νοσοκομείο υποδοχής της γειτονιάς του δεν διαθέτει ειδικούς γιατρούς και νοσηλευτές προκειμένου να διασφαλίσουν την ποιότητα περίθαλψης του συγγενή του και ξεσπά ωσάν μαινόμενος ταύρος σε υαλοπωλείο όταν ο ατυχής «λαντζιέρης» του ΕΣΥ ( βλ.ειδικευομενος) τον πληροφορεί ότι η τάδε κλινική είναι σήμερα κλειστή ή ο δείνα ειδικός απουσιάζει. . Αυτονόητες σίγουρα αλήθειες τις οποίες όμως δυστυχώς κανείς δεν μπορεί να πεί σε μια κοινωνία που όλα αυτά τα χρόνια  έμαθε να πορεύεται με  τον μύθο του αποδιοπομπαίου τράγου, φορτώνοντας στις πλάτες του όλα τα ανομήματα και όλες τις παραλείψεις της πολιτικής του ηγεσίας. Και τράγος στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν είναι άλλος από την υδροκέφαλη Σουρδία ή την ξεχασμένη γή της εργατομάνας Καιλαρίας, ανάλογα πάντα απο ποιόν μαχαλά επιλέγεις να κοιτάς το πρόβλημα.

Όσο όμως τραγική και ανεύθυνη είναι η στάση της πολιτικής μας ηγεσίας τόσο πιό εξοργιστική είναι και η αδυναμία του ιατρικού κόσμου στο να βγεί επιτέλους μπροστά και να πεί σε όλους αυτούς τους περιφερόμενους δημοσιολογούντες τί σημαίνει ακριβώς επείγον περιστατικό που απαιτεί εγκύτητα δημόσιου νοσοκομείου και υπαρξη οργανωμένης κλινικής- που να μπορεί να προσφέρει άμεσα τις υπηρεσίες της μπροστά στον κίνδυνο απώλειας μιας ανθρώπινης ζωής- και τι σημαίνει παθολογικό ή χειρουργικό περιστατικό που μπορεί άνετα να αντιμετωπιστεί σε επίπεδο πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας ή τακτικών εξωτερικών ιατρείων. Γιατί μπορεί ο μπαμπάς με το συναχωμένο μωράκι στην τρυφερή αγκαλιά του  να αποτελεί προσφιλές θεαμα για τις μοιρολογίστρες των καναλιών και των λοιπών μέσων μαζικής παραπληροφόρησης αλλά πρέπει επιτέλους οι υπεύθυνοι για τη δημόσια υγεία να πούν στον μπαμπά αυτόν οτι δεν μπορεί το κράτος να διατηρεί διάσπαρτες παιδιατρικές κλινικές σε όλον τον νομό για να αντιμετωπίζουν τα απογευματα τις μυξούλες του κανακάρη τους ούτε βέβαια μπορούν τα νοσοκομεία να «μπουκώνουν» καθημερινα με περιστατικά που δεν χρήζουν καμμίας νοσοκομειακής φροντίδας. Και μπορεί ο ωρυόμενος ασθενής με πυρετό απο διώρου που φωνάζει και εξανίσταται στα ΕΙ για την μη εγκαιρη καθοδο των Δωριέων με τις λευκές μπλούζες να αποτελεί βούτυρο στο ψωμί του κάθε απίθανου τύπου που δηλώνει δημοσιογράφος αλλά πρέπει επιτέλους να βρεθεί κάποιος  να του πεί οτι είναι παραλογισμός- και μάλιστα κοστοβόρος και πολυδάπανος-  και όχι ποιοτική παροχή υπηρεσιών υγείας το να προστρέχουν στα ΕΙ ενός νοσοκομείου ( βλ. ΕΙ Π/Θ Μποδοσακείου το 2009) 19.000 ασθενείς εκ των οποίων με έναν γρήγορο υπολογισμό οι μισοί και παραπάνω δεν θα έπρεπε καν να πλησιάσουν στον περιβάλλοντο χώρο- και το ξανατονίζω- ενός νοσοκομείου. Στην τηλεφωνική συμβουλή ενός οικογενειακού γιατρού ναι. Στον χώρο ενός πρωτοβάθμιου ιατρείου αστικού τύπου ναι. Στις υπηρεσίες ενός οργανωμένου πρωτοβάθμιου δικτύου κατ΄ οικον νοσηλείας ναι.  Αλλα σίγουρα όχι ενός νοσοκομείου.  Εκτός και αν είμαστε τόσο γαλαντόμοι ως κράτος που θέλουμε να συντηρούμε νοσοκομειακές μονάδες, να θεμελιώνουμε Πανεπιστημιακά νοσοκομεία, να σπαταλάμε απίστευτες εργατοώρες και να καταπονούμε ένα ήδη εξαντλημενο υγειονομικό προσωπικό προκειμένου να αντιμετωπιζονται καθημερινά εμπύρετα απο διώρου, κοινά κρυολογήματα και υπερτασικές αιχμές με ότι αυτό συνεπάγεται σε σπατάλες υλικού, φθορά  μηχανηματων (το ανέκδοτο άλλωστε με το κάθε σπίτι και αξονική το γνωρίζουμε όλοι μας πιά)  και καταπόνηση ανθρωπινου δυναμικού.
Τα ερωτήματα λοιπόν που τίθενται μετ΄ επιτάσεως και απαιτούν άμεσες απαντήσεις είναι τα εξής. Θέλουμε τα νοσοκομεία προκειμένου να αντιμετωπίζονται πραγματικά επείγοντα περιστατικά ή τα θέλουμε για να μπορούν ορισμένοι  να χαριεντίζονται με τους ψηφοφόρους και τους συγγενείς τους ( Ελα μωρέ μπάρμπας μου είναι. Εχει να κάνει εδώ και χρόνια εξετάσεις αίματος και τον έφερα τώρα το απόγευμα για να τον κανονίσεις!!!!! ),   να μαντρώνουν τα «πελατάκια» στα νοσοκομειακά τους τσιφλίκια και να δημιουργείται στον λαό η ψευδαίσθηση της δωρεάν παροχής υπηρεσιών υγείας;  Μπορούμε επιτέλους σαν χώρα να προωθήσουμε άλλου τύπου υπηρεσίες υγείας   ( προληπτική ιατρική- τηλειατρική- κλινικές ημέρας και βραχείας νοσηλείας- κατοικον νοσηλεία) που θα αναβαθμίσουν πραγματικά το επίπεδο υγείας του πληθυσμού εστω και αν  αυτές οι υπηρεσίες θα στερήσουν  από έναν πολιτικάντη την χαρά της κορδέλας εγκαινίων και από έναν υπουργό την δυνατότητα διορισμού , ως διοικητών, φίλων, συγγενών και λοιπών αναξιοπαθούντων σε άδεια και υποστελεχωμένα νοσοκομεία; Και σε τελική ανάλυση θα συνεχίσουμε να ανεχόμαστε ως κοινωνία ολους αυτούς τους άσχετους και γραφικούς που τον τελευταίο καιρό ανέλαβαν εργολαβικά το έργο υπεράσπισης μιας ανευθυνης πολιτικής ηγεσίας καθώς και το επίσης δύσκολο έργο του υγειονομικού σχεδιασμού της περιοχής μας; Ολους δηλαδή αυτούς που στην περίπτωση προσωπικού τους προβλήματος υγείας  θα προστρέξουν αυθωρεί και παραχρήμα  στα διαβαλκανικά, διηπειρωτικά και διαγαλαξιακά ιδιωτικά θεραπευτήρια της χώρας και που ποτέ τους δεν θα βιώσουν  το αναξιοπρεπές της ουράς στον προθάλαμο ενός τμήματος επιεγόντων περιστατικών;

Ως ένας ταπεινός και μικρός ΄΄λαντζιέρης΄΄ αυτού του συστήματος υγείας αποποιούμαι φυσικά κάθε ικανότητα σφαιρικής προσέγγισης των προβλημάτων του ΕΣΥ και καθορισμού των απαραίτητων λύσεων ώστε αυτό να βγεί αλώβητο από τα φαρμακερά βέλη του Μνημονίου. Αξιώνω όμως συμμετοχή λόγου και δυνατότητα επιχειρήματος σε όλο αυτό που εξυφαίνεται τον τελευταίο καιρό γύρω από τον υγειονομικό χαρτη της περιοχής μου, όχι τόσο για μένα όσο για την ....φουκαριάρα την μάνα μου!! Που όταν αντιμετωπίσει κάποιο σοβαρό πρόβλημα υγείας θα απαιτήσω σαν πολίτης να βρεί μια σοβαρή κλινική ώστε να νοσηλευτεί με αξιοπρέπεια....Είτε αυτή έχει ως έδρα της την Σουρδία είτε το Καιλάρι….Καληνύχτα…