Σάββατο 24 Απριλίου 2010

ΔΕΟΝΤΟΛΟΓΙΚΕΣ ΑΝΗΣΥΧΙΕΣ

Το νεοελληνικό κράτος, κράτος λεβιάθαν  και κράτος μπαταχτσής από συστάσεως  του, φορέας μετριότητας και αναξιοκρατίας, πεδίο ανάπτυξης  των νοσηρών  πελατειακών σχέσεων και μέσο μπολιάσματος της νεοελληνικής ψυχής  με το θλιβερό μπόλι της  φατριαστικής δημοσιουπαλληλίας, πνέει τα λοίσθια ,σκεπάζοντας με τον πνιγηρό του επιθανάτιο ρόγχο την εκκωφαντική κατάρρευση ολόκληρου του κοινωνικού οικοδομήματος. Για να διαψεύσει ακόμα και αυτόν τον διάσημο ποιητή που έγραφε:
Αυτός είναι ο τρόπος που ο κόσμος τελειώνει, όχι με παταγώδη θόρυβο αλλά με κλαυθμό.
Γιατί το νεοελληνικό κράτος και οι πολιτικοί του πάτρωνες τελειώνουν και με τους δυο τρόπους.
Στιγμές γνώριμες για την χώρα μας αυτές που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια. Στιγμές που αν δεν παρεμβάλλονταν η θλιβερή ιστορική αμνημοσύνη  του Ελληνα πολίτη ,θα ξετυλίγονταν  τώρα γοργά μπροστά μας, γεμίζοντας την θύμελη της ιστορικής μας μνήμης με τις μορφές ενός Θεοτόκη και ενός Δηλιγιάννη. Δυο πρωταγωνιστών του παλαιοκομματισμού των αρχών του 20ου αιώνα  οι οποίοι ανήμποροι να ανιχνεύσουν τις προκλήσεις και τα διακυβεύματα της εποχής τους, σαρώθηκαν από την επέλευση του βενιζελισμού παρασύροντας στην πτώση τους και  ολόκληρο το πολιτικό οικοδόμημα του προηγούμενου αιώνα. Ανάλογες στιγμές, τηρουμένων βέβαια των αναλογιών, βιώνουμε και σήμερα και μόνο σαν ιστορική  φάρσα μπορεί να εκληφθεί η χρονική αντιστοιχία που υπάρχει μεταξύ των αρχών του 20ου και του 21ου αιώνα.

Η εισαγωγή  ενός αυστηρού επιστημονισμού στη θεώρηση των ιστορικών πολιτικών γεγονότων θα μπορούσε να οδηγήσει το πνεύμα της εποχής μας στην αποδοχή ,ανάλογων με τους περίφημους οικονομικούς κύκλους του Νικολάι Κοντράτιεφ, πολιτικών κύκλων ανόδου και πτώσης των συστημάτων εξουσίας του νεοελληνικού  κράτους. H  ψύχραιμη ανάγνωση της ιστορίας, μακριά από ιδεολογικές προκαταλήψεις και πνευματικούς δογματισμούς , αναδεικνύει 3 εξελικτικά στάδια της ελληνικής πολιτικοκοινωνικής  διαδικασίας. Και στα τρία αυτά στάδια η εξουσία τριχοτομείται και διαμοιράζεται ισόποσα σε τρείς πόλους εξουσίας  ενώ κοινός παρονομαστής και των 3 αυτών σταδίων είναι η μονότονη παρουσία του συγκεντρωτικού κρατικού υποκειμένου ως μοναδικού πεδίου εκδήλωσης της εξουσιαστικής βουλιμίας των προαναφερθέντων πόλων . Από το 1830 μέχρι και την περίοδο των βαλκανικών πολέμων οι τρείς αυτοί πόλοι αντιστοιχούν στο κοινοβούλιο, τις Μεγάλες Δυνάμεις και το Βασιλιά. Από τη δεκαετία του 30 και μετά η απροκάλυπτη επιρροή των δυτικών δυνάμεων αντικαθίσταται από τις αφόρητες πιέσεις που ασκεί στο πολιτικό σύστημα η αναβαθμισμένη, από τις επιτυχίες των βαλκανικών πολέμων και των μετέπειτα παγκόσμιων πολέμων ,στρατιωτική ηγεσία. Το στάδιο αυτό τερματίζεται ουσιαστικά το 1974 με την αποκατάσταση της δημοκρατίας και παραχωρεί πλέον τη θέση του σε έναν ΄΄ νεωτερικό΄΄ και ιδιότυπο πολιτικό τριμερισμό με το δικομματικό πολιτικό σύστημα, τα ΜΜΕ και τους οικονομικούς παράγοντες να ερείζουν για την εξουσιαστική πρωτοκαθεδρία. Η μεταπολιτευση του ΄74 ήταν σημαντική για έναν ακόμη λόγο, πέραν της εισαγωγής του ιδιότυπου αυτού πολιτικού τριμερισμού. Αφαίρεσε από το πολιτικό σκηνικό τον βολικό αποδιοπομπαίο τράγο της βασιλικής ασυδοσίας, αποκαλύπτοντας τις χρόνιες ανεπάρκειες του πολιτικού μας προσωπικού και τις ανεξίτηλες δυσλειτουργίες του συστήματος εντός του οποίου έμαθε τόσα χρόνια αυτό να κινείται. Από συστάσεως του νεοελληνικού κράτους, με την εγκαθίδρυση της μισητής βαυαροκρατίας, εως και τα μέσα περίπου της δεκαετίας του 70 η ελληνική πολιτική περιστρέφονταν νωχελικά γύρω από το μανιχαιστικό δίπολο, υπεύθυνη κοινοβουλευτική κυβέρνηση- ανεύθυνος βασιλιάς. Ο θεσμός της βασιλείας αποτελούσε για πάνω από έναν αιώνα τον απαραίτητο δίαυλο εκτόνωσης της κοινωνικής δυσαρέσκειας και ανακύκλωσης της πολιτικής αυταρέσκειας. Για όλες τις αστοχίες και τις συμφορές ευθυνόταν ο βασιλιάς και η τρισκατάρατη καμαρίλα του ενώ για όλες τις επιτυχίες και τα επιτεύγματα υπεύθυνοι ήταν οι εκάστοτε κοινοβουλευτικοί μας άρχοντες. Κοντόφθαλμη προσέγγιση μιας απείρως πιο σύνθετης ιστορικής πραγματικότητας ή θρίαμβος της νεοελληνικής ιδιωτείας που έμαθε όλα αυτά τα χρόνια να αναγάγει την ελαφρότητα σε πολιτικό επιχείρημα και να προσεγγίζει τα κρίσιμα ζητήματα λειτουργίας της δημόσιας σφαίρας της με την κωμική λογική του ινδιάνικου χορού της βροχής;  Μάλλον και τα δυο ευσταθούν καθορίζοντας  με ακρίβεια τα όρια και τις αντοχές των νοητικών μας δυνατοτήτων.
Η σύντομη αυτή, και εν πολλοίς απλουστευτική ιστορική αναδρομή προσφέρει στον νηφάλιο παρατηρητή του δημόσιου γίγνεσθαι το απαραίτητο πλαίσιο αναφοράς στην προσπάθεια του να προσεγγίσει με αντικειμενικότητα το ελληνικό πολιτικό πρόβλημα και να κατανοήσει με σαφήνεια  τις βασικές ιδεολογικές του προσλαμβάνουσες. Το ιστορικό ΄΄ είναι΄΄ δεν μπορεί παρα να προσδιορίζει και το σύγχρονο ΄΄είναι΄΄ και να αξιώνει την επιρροή του στο μελλοντικό ΄΄ δέον΄΄.
 Βαδιζόντας στα νοητικά μονοπάτια του Μοντεσκιέ θα λέγαμε ότι το βασικό πρόβλημα του εγχώριου πολιτικού συστήματος σήμερα δεν περιορίζεται τόσο στη συνταγματική του φύση , που το κάνει να είναι τέτοιο που είναι, όσο στην πολιτική του αρχή, που το κάνει να ενεργεί.  Και αυτή δεν είναι άλλη, για ένα δημοκρατικό πολιτευμα και ένα λαικό κράτος , όπως τονίζει ο γάλλος φιλόσοφος, από την αρετή. Σημείωνει χαρακτηριστικά ο Μοντεσκιέ, αναφερόμενος στις άκαρπες προσπάθειες των Αγγλων του 17ου αιώνα να εγκαθιδρύσουν στη χώρα τους τη δημοκρατία: « καθώς δεν είχαν διόλου αρετή όσοι συμμετείχαν στα κοινά, καθώς η φιλοδοξία τους ερεθιζόταν από την επιτυχία εκείνου που είχε δείξει την μεγαλύτερη αποκοτιά, καθώς το πνεύμα της μιας φατρίας αναχαιτιζόταν μόνο από το πνεύμα μιας άλλης, το πολίτευμα μεταβαλλόταν ακατάπαυστα. Αποσβολωμένος ο λαός αναζητούσε τη δημοκρατία και δεν την έβρισκε πουθενά. Εν τέλει μετά από πολλά κινήματα, συγκρούσεις και συγκλονισμούς αναγκάστηκαν να βρούν αποκούμπι στο ίδιο εκείνο πολίτευμα που έιχαν προγράψει ». Η δημοκρατία προυποθέτει λοιπόν  την ύπαρξη αρετής εκ μέρους των πολιτών της. Χωρίς αρετή το πολιτικό σύστημα ρέπει προς τον δεσποτισμο του Μοντεσκιέ  ή τον σιδηρούν νόμο της ολιγαρχίας του Michels . Η ορολογία αλλάζει ανάλογα με το πνεύμα της εποχής. Η ουσία όμως της πολιτικής πραγματικότητας παραμένει η ίδια.
Τι μπορεί να γίνει λοιπόν σε μια χώρα στην οποία η αρετή σπανίζει και η δημοκρατία αναζητείται εναγωνίως από τους πολίτες της; Το αποκούμπι του εξουσιαστικού συγκεντρωτισμού αποτελεί άραγε την μόνη λύση; Η συγκέντρωση της εξουσίας στα χέρια των ολίγων είτε αυτοί είναι πεφωτισμένοι και χαρισματικοί ηγέτες είτε ανόητοι και σπιθαμιαίοι μεταπράτες ενός πνιγηρού πολιτικού συστήματος, αντιμετωπίζεται άραγε ως αποδεκτή προοπτική; Σαφώς και η απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα δεν μπορεί παρα να είναι αρνητική. Σαφώς και υπάρχει τρίτος δρόμος και αυτόν καλούμαστε να οικοδομήσουμε. Σαφώς και η σύγχρονη  κοινωνική πραγματικότητα, με την πολυπλοκότητα των σχέσεων της και τις ποικίλλες αλληλεπιδράσεις μεταξύ των μηχανισμών που διέπουν τη λειτουργία της, εξ ορισμού χλευάζει τις απλουστευτικές ηθικολογικές προσεγγίσεις των περασμένων αιώνων και εναγωνίως αναζητεί νέα κανονιστικά πρότυπα λειτουργίας και νέες περιγραφικές αναλυτικές μεθόδους των νεωτερικών διαδικασιών μιας σύγχρονης διακυβέρνησης. Η προσέγγιση της φύσης και των αρχών των πολιτευμάτων  από τον Μοντεσκιέ είναι πράγματι μνημειώδης. Δεν παύει όμως να να είναι και ξεπερασμένη.
Η νομικίστικη , από την άλλη πλευρά, προσέγγιση του ελληνικού πολιτικού προβλήματος και η προσπάθεια ορισμένων αφενός  να αναγάγουν  το αφυδατωμένο και όζων ελλυχνίου επιστημονικό τους αντικείμενο  ( βλ. συνταγματικό δίκαιο) σε κύριο εργαλείο πολιτικής αλλαγής και αφετέρου να περιενδύσουν τον πολυπόθητο τρίτο δρόμο με ρετάλια συνταγματικής υφής, εκτός από έωλη είναι και φαιδρή.Αν κάποτε η λέξη- ζητωκραυγή του Συντάγματος αποτελούσε την μόνο δίοδο μέσω της οποίας οι κομματάρχες εξασφάλιζαν την απαραίτητη εκλογική νομιμοποίηση  και συντηρούσαν την πολιτική τους επιβίωση, σήμερα οι νέοι κοινωνικοί μηχανισμοί που δομούν την μεταυλιστική κοινωνική πραγματικότητα, επιτάσσουν πιο δραστικές ανανεωτικές πρωτοβουλίες που δεν θα εξαντλούνται σε μια κατ΄ επίφαση ανανεωτική συνταγματική αναθεώρηση και δεν θα εξατμίζονται μέσα από μια στείρα διαδικασία κοινοβουλευτικής συνεργασίας. Απαιτείται μια νέα μεταπολίτευση. Μια νέα μεταρρυθμιστική προσπάθεια που θα στοχεύει πρωτίστως στην αισθητική  με την οποία ο έλληνας πολίτης προσεγγίζει τα δημόσια πράγματα και διεκπεραιώνει τις ιδιωτικές του υποθέσεις. Εφόσον όμως οι βασικές πολιτικές μας προσλαμβάνουσες καθορίζονται ακόμα από πολιτικές έννοιες και ιδεολογικά σχήματα όπως το σύνταγμα, η αντιπροσωπευτική δημοκρατία, η αρχή της λαικής κυριαρχίας,το κράτος πρόνοιας και η δημόσια διοίκηση είμαστε υποχρεωμένοι να κινηθούμε στα χνάρια που αφήνουν στο πολιτικό στερέωμα οι εξελικτικές αυτές καθολικότητες, όπως χαρακτήρισε τις θεμελιώδεις αυτές αρχές οργάνωσης της δημόσιας σφαίρας ο Αμερικανός κοινωνιολόγος Talcott Parsons, και να προτείνουμε άμεσα συνταγματικά και νομικού περιεχομένου μέτρα εξορθολογισμού του ελληνικού πολιτικού συστήματος και απογαλακτισμού του από τα παρασιτικά κέντρα ελέγχου της εξουσίας, στην λογική ότι και τα ρετάλια ακόμα αρκούν για να κρύψουν τη γύμνια του βασιλιά!
Στο συνταγματικό  επίπεδο η νέα αυτή  μεταπολίτευση  σαφώς και δεν πρέπει να εξαντληθεί σε ανούσιες συνταγματικές διευθετήσεις  και αποσπασματικές  θεσμικές ανακατατάξεις. Αυτό θα οδηγούσε απλώς σε μια ανακατανομή της εξουσίας μεταξύ κέντρων που γεύονται σήμερα το νέκταρ του άρχειν και κέντρων που βαρέθηκαν να καταναλώνουν όλα αυτά τα χρόνια τα άγευστα εδώδιμα του άρχεσθαι. Η μεταπολιτευση αυτή πρέπει να προσανατολιστεί στην διαχυση  του άρχειν σε ένα δίκτυο ελέγχων και ισορροπιών ανάλογο με αυτό που στηρίζει το αμερικανικό σύστημα διακυβερνησης  και στην θεμελίωση ισχυρών θεσμικών πυλώνων εξουσίας που θα αντιρροπούν την ασυδοσία του σημερινού μονοπολικού, πρωθυπουργικού συστήματος εξουσίας έτσι όπως αυτό εδραιώθηκε μέσα από την αυτιστική αναθεώρηση του συντάγματος του 1986 και την αποψίλωση του θεσμού του προέδρου της δημοκρατίας από μια σειρά αρμοδιοτήτων που εξασφάλιζαν την εξουδετέρωση της μονομερούς δυνατότητας απεριόριστης επιβολής.
Παράλληλα με την ενίσχυση του προεδρικού ρόλου  ,ενδεδυμένου με την απαραίτητη εκλογική νομιμοποίηση, το σύστημα διακυβέρνησης πρέπει να προχωρήσει σε μια γενναία αποκέντρωση της εξουσίας και στην ουσιαστική ενίσχυση του ρόλου και των αρμοδιοτήτων των αιρετών νομαρχών, τοποθετημένων στο κέντρο ισχυρών τοπικών κοινοβουλίων με ουσιαστικές νομοθετικές και εκτελεστικές αρμοδιοτητες. Η συμμετοχή στα περιφερειακά αυτά κοινοβούλια επιβάλλεται να στηριχθεί σε έναν ριζοσπαστικό δυισμό  με τα αιρετά μέλη να εκλέγονται για ενιαύσια θητεία μέσα από τις συνήθεις εκλογικές διαδικασίες και με την κατάληψη των υπολοίπων θέσεων από κληρωτούς πολίτες που θα επιλέγονται με τη διαδικασία της κλήρωσης. Ο σκοπός του μέτρου αυτού είναι προφανής.
Ο κάθε πολίτης που αξιώνει συμμετοχή στις διαδικασίες του εκλέγειν να είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει και τη βασανο του εκλέγεσθαι. Μόνο τότε η δημοκρατία θα αποκτήσει την παιδευτική διάσταση που της απέδιδαν οι αρχαίοι Έλληνες.Η εκ του ασφαλούς κριτική των πάντων και η ανέξοδη εκτόξευση απαξιωτικών χαρακτηρισμών εναντίον του πολιτικού συστήματος θα εξατμιστούν αμελλητί  μόλις εκτεθούν στη θερμότητα που εκπέμπει η πολιτική διαδικασία. Το ηλικιακό όριο για την συμμετοχή στα κοινοβουλία αυτά να οριστεί στα 45 έτη. Μονάχα οι πολίτες κάτω των 45 ετών να έχουν τη δυνατότητα συμμετοχής στις νομοθετικές και εκτελεστικές διαδικασίες των περιφερειακών κοινοβουλίων.
Η οικοδόμηση του μέλλοντος, έτσι όπως αυτό διαμορφώνεται μέσα από τις δημόσιες πολιτικές , επιβάλλεται να αφεθεί στα στιβαρά χέρια των νέων ανθρώπων, αυτών ουσιαστικά που θα κληθούν να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες των διαφόρων πολιτικών. Τα ροζιασμένα χέρια των γηραιότερων, αυτών δηλαδή που σήμερα διαμορφώνουν το μέλλον μας,  ας αναλάβουν απλώς τη φύλαξη των πλατωνικών στομίων. Θα επανέλθω αργότερα στο ζήτημα αυτό.
Στο επίπεδο της κεντρικής δημόσιας διοίκησης και των περιφερειακών θεσμών της οι μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται αγγίζουν τον ίδιο τον πυρήνα της λογικής με την οποία τόσα χρόνια τώρα το πολιτικό σύστημα και τα κομματικά ιερατεία προσεγγίζουν  τα ζητήματα της δημόσιας λειτουργίας ενός ευνομούμενου δυτικού κράτους. Η κομματοκρατία και η ανάδειξη στις ανώτερες θέσεις της κρατικής μηχανής ( βλ. διοικητές οργανισμών και νοσοκομειακών μονάδων, περιφερειάρχες κ.α ) ανθρώπων της εκάστοτε κομματικής πλέμπας , κολλητών, φίλων και συγγενών των εκάστοτε πολιτικών φατριών και φιλόδοξων πλήν σπιθαμιαίων νεολαίων των εκάστοτε κομματικών επιτελείων, αποτελεί το πρωτοπαθές καρκίνωμα της δημόσιας διοίκησης που με τις πολιτικές και διοικητικές του μεταστάσεις  παραλύει τους δημόσιους θεσμούς και εγκλωβίζει την πολιτική ηγεσία στην κοντόφθαλμη θεραπευτική λογική του τσαρλατάνου ιατρού  . Γίνονται προσπάθειες να περιοριστούν και να ιαθούν  οι μεταστάσεις και αγνοείται επιδεικτικά η παρουσία του πρωτοπαθούς όγκου αυτού καθ΄ εαυτού που τροφοδοτεί με τα αρρωστιάρικα κύτταρα του τις δομές και τους θεσμούς του κρατικού οργανισμού. Τα μέτρα που προτείνονται παραβιάζουν σίγουρα τις ανοιχτές κομματικές θύρες.
Η άμεση απομάκρυνση των κολλητών και φίλων περιφερειαρχών και η αντικατάστασή τους από ικανά στελέχη της δημόσιας διοίκησης που θα επιλεχθούν μέσα από διαφανείς και αξιοκρατικές διαδικασίες ελέγχου και πιστοποίησης των διοικητικών τους ικανοτήτων, μακρυά από γελοίες διακομματικές συναινέσεις και κωμικοτραγικούς ενδοκομματικούς συμβιβασμούς, φαντάζει επιτακτική.
Η άμεση προώθηση στις ανώτερες θέσεις της ελληνικής γραφειοκρατίας  αποφοίτων της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Διοίκησης και η συνεχής υποβολή των ανώτερων στελεχών στη βάσανο της αξιολόγησης καθίσταται μονόδρομος .
 Αν και δεν είμαστε ακόμα σε θέση ως κοινωνία, ίσως και λόγω της πελατειακής φύσης του συστήματος διακυβέρνησής μας να συζητήσουμε σοβαρά το θέμα της άρσης της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων, επιβάλλεται τουλάχιστον να συμφωνήσουμε όλοι μας στο ελάσσων. Στην αρση δηλαδή της ανεκτικότητάς  μας απέναντι σε φαινόμενα διαφθοράς και διοικητικής ανεπάρκειας. Ο κακός δημόσιος λειτουργός και ο διεφθαρμένος διοικητικός υπάλληλος πρέπει με συνοπτικές διαδικασίες να εξοστρακίζονται άμεσα από το σώμα της ελληνικής διοικητικής μηχανής. Οι περιβόητες ΕΔΕ αντιμετωπίζονται από τους έλληνες πολίτες ως το πιο σύντομο ανεκδοτο των ημερών μας επιτείνοντας τη δυσπιστία του πολίτη απέναντι στο κράτος .
Ακόμα και αυτές όμως οι αυτονόητες αλλαγές στο επίπεδο της δημόσιας διοίκησης κινδυνεύουν να περιπέσουν σε αχρηστία και να καταστούν κενές περιεχομένου αν ο έλεγχος και η αξιολόγηση αφεθούν στα χέρια διορισμένων ΄΄ από τα άνω΄΄ ελεγκτικών μηχανισμών. Μήπως τα εκλεκτορικά σώματα των Πανεπιστημίων δεν αποτελούν έναν τέτοιο μηχανισμό ελέγχου της επιστημονικής επάρκειας των υποψηφίων καθηγητών; Γνωστά τα αποτελέσματα της παρασιτικής τους δράσης. Μήπως τα συμβούλια κρίσεων των αξιωματικών των Ενόπλων Δυνάμεων δεν αποτελούν έναν τέτοιο μηχανισμό ελέγχου της διοικητικής ικανότητας των υπο κρίση αξιωματικών; Γνωστά τα αποτελέσματα των μυωπικών τους κρίσεων. Αμέτρητα τα παραδείγματα ανάλογων ελεγκτικών μηχανισμών και χιλιοτραγουδισμένα τα αποτελέσματα της δράσης τους. Και αν η ΄΄ από τα κάτω΄΄ εμπλοκή των πολιτών στις διαδικασίες ελέγχου και αξιολόγησης αποτελούσε κάποτε μια ριζοσπαστική πολιτική προσέγγιση, πολιτική προνομία της Αριστεράς, επιτρέποντας σε χαβαλέδες νεολαίους να συμμετέχουν στις διαδικασίες ανάδειξης των πρυτάνεων τους  και σε στρατούς κομματικών φίλων να εμπλέκονται στις διαδικασίες ανάδειξης των ηγετών τους, σήμερα η προσέγγιση αυτή φαντάζει ξεπερασμένη. Η προσπάθεια ενίσχυσης μιας σύγχρονης δημοκρατίας   δεν μπορεί να γίνεται  με όρους ποσοτικής συμμετοχής στις θεσμικές της διαδικασίες και να εξαντλείται σε προτάσεις μαζικής εμπλοκής των πολιτών στις διεργασίες λήψης αποφάσεων και διαμορφωσης της κεντρικής κρατικής πολιτικής. Σε μια χώρα της οποίας οι πολίτες δεν διαθέτουν στοιχειώδη πολιτική παιδεία είναι εγκληματικό να προωθείς τέτοιες μαζικές διαδικασιες και το μόνο που επιτυγχάνεις είναι η ανάδειξη μιας εξουσιαστικής ελίτ που κατορθώνει μέσω της διαφήμισης, της τηλεοπτικής αποβλάκωσης, του καταναλωτικού εθισμού και των σύγχρονων μέσων παραπληροφόρησης  να κατευθύνει τα ΄΄δημοκρατικά μπουλούκια΄΄ σε συγκεκριμένες πολιτικές  επιλογές και προκαθορισμένες πολιτικές κατευθύνσεις. Αυτό που απαιτείται συνεπώς για την εύρυθμη λειτουργία της γραφειοκρατίας είναι ο ΄΄ από τα κάτω΄΄ έλεγχος των συμπεριφορών της, όχι από μαζικές συλλογικότητες, αλλά από ειδικά περιφερειακά συμβούλια τα οποία θα απαρτίζονται από εξέχοντα μέλη των τοπικών κοινωνιών άνω των 45 ετών! Η συσσωρευμένη εμπειρία τους και η πολύτιμη γνώση που απέκτησαν στο διάβα της ζωής τους είναι ικανοποιητικά εχέγγυα για να τους εμπιστευτεί η κοινωνία τη φύλαξη των πλατωνικών στομίων. Γιατί πλατωνικά στόμια  χρειάζεται η διοικητική μας μηχανή. Στόμια που θα μουγκρίζουν δυνατά όταν Αρδιαίοι θα επιχειρούν να τα προσπελάσουν.Στόμια που θα γραπώνουν τους επίορκους και διεφθαρμένους λειτουργούς και θα τους παραδίδουν στη χλεύη της κοινωνίας. Στόμια που θα στέκουν αμείλικτα σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής και σε όλα τα επίπεδα της πολιτικής διαδικασίας εξασφαλίζοντας την πραγματική τιμωρία όλων εκείνων που έμαθαν να αψηφούν τη δικαιοσύνη και να γεύονται όλα αυτά τα χρόνια το μεθυστικό νέκταρ της ατιμωρησίας. Και αν οι νομικοί ασπάλαθοι φανταζαν κάποτε ως η μόνη τιμωρία για αυτούς τους τιποτένιους τυρρανίσκους της ζωής μας, τους μισερούς ασπάλακες των κρατικών ταμείων, ο δημόσιος εξευτελισμός και η εκποίηση της οικογενειακής τους περιουσίας αποτελούν  σήμερα την ενδεδειγμένη τιμωρία.
Ενίσχυση λοιπόν του ρόλου και διεύρυνση των αρμοδιοτήτων του Προέδρου της Δημοκρατίας.
Σύσταση ισχυρών περιφερειακών κοινοβουλιών με σαφείς και διευρυμενες εκτελεστικές και νομοθετικές αρμοδιότητες, με το ήμισυ των μελών του να προέρχεται μέσα από τις συνήθεις εκλογικές διαδικασίες και το υπόλοιπο μέσω μιας διαδικασίας κλήρωσης.
Δικαίωμα συμμετοχής στα κοινοβουλία αυτά μονάχα των πολιτών κάτω των 45 ετών. Οι άνω των 45 ετών ας επωμιστούν το βάρος του ελέγχου.
Άμεση απομάκρυνση των περιφερειαρχών και συγκρότηση ενός αδιάβλητου μηχανισμού επιλογής τους.
Προώθηση σε όλες τις ανώτερες διοικητικές θέσεις αποφοίτων της ΕΣΔΔ και συνεχής υποβολή των γραφειοκρατών σε αξιολόγηση.
Μήπως με αυτά τα μέτρα μόνο θα αντιμετωπιστούν τα διαχρονικά προβλήματα του ελληνικού συστήματος διακυβερνήσης; Σαφώς και όχι. Επιβάλλεται όμως να ξεκινήσει μια ουσιαστική συζήτηση και ένας γόνιμος διάλογος από ευαισθητοποιημένους πολίτες  για να πέσει επιτέλους η αυλαία σε αυτό το θέατρο του παραλόγου, με πρωταγωνιστές κωμικούς αρλεκίνους και θεατές τραγικούς πολίτες. Έχουμε, ως έθνος, τις νοητικές δυνατότητες και τις πνευματικές  δεξιοτεχνίες ώστε να οικοδομήσουμε το μέλλον μας, όχι με ξένα υλικά και δάνεια θεμέλια,αλλά με πυρωμένα μέταλλα που θα σφυρηλατηθούν στο ιδιότυπο εργαστήρι του νεοελληνικού ταπεραμέντου.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου