Εκλογές για να τελειώνουμε....

Aπογοήτευση. Για μια ακόμα φορά οι πολιτικές εξελίξεις ακολούθησαν τη συνηθισμένη διαδρομή της διάψευσης υψηλών προσδοκιών και οι μαθημένοι, στις πεπατημένες αυτές, οδοιπόροι αποδείχτηκαν κατώτεροι των περιστάσεων. Για μια ακόμη φορά αγνόησαν τη στεγνή και λιτοδίαιτη κραυγή της αρχαιοελληνικής Αντιγόνης : «Και τι είναι η πολιτεία; Δεν είναι ο λαός;» και προτίμησαν οι ανέστιοι να απευθυνθούν στο σαστισμένο πόπολο με την γαλλική ξετσιπωσιά μιας λουδοβίκειας μετραίσας, της κυρίας μετα τιμών, της Πομπαντούρ: « Apres nous le deluge» - ελληνιστί «μετά από εμάς ο κατακλυσμός». Αυτή τη γνώμη έχουν οι παλαβοί για όλους εμάς τους δυστυχείς που τυχαίνει να ζούμε σε αυτή τη χώρα και αν δεν ήταν στέρεη η απόφασή μου να μην ανακατεύω τα θεία στους μίζερους διαξιφισμούς μας σίγουρα θα τους έψεγα για θεοπάλαβους που δεν έχουν ούτε ιερό ούτε όσιο.

Τον Παπανδρέου και τον Σαμαρά θα τους κρίνει η ιστορία για τις επιλογές τους. Το τι λέμε εμείς λίγη σημασία έχει για αυτούς που θα κληθούν κάποτε να αποτιμήσουν τις διαδρομές τους. Το έχω πεί πολλές φορές- στον ευατό μου- πως εκεί πάνω, στα δώματα της εξουσίας η αδρεναλίνη είναι αλλιώς φτιαγμένη και το βάρος των λέξεων που καλείσαι κάθε φορά να σηκώσεις για να απευθυνθείς στα εκατομμύρια των πολιτών που στέκονται απέναντί σου είναι, όπως και να το κάνεις, ασήκωτο. Γιατί διάολε έχεις να κάνεις με ζωές ανθρώπων. Έχεις να κουβαλήσεις στη ράχη σου όλα τα όνειρα και τις προσδοκίες τους. Και αλοίμονο αν παραπατήσεις και κάνουν πως σου πέφτουν κάτω. Την έβαψες.

Εδώ που φτάσαμε λοιπόν χρειαζόμαστε άμεσα εκλογές. Όχι για να κραυγάσουμε το φαιδρό «ο Βασιλιάς πέθανε. Ζήτω ο νέος βασιλιάς», ούτε φυσικά για να αναδείξουμε μέσα από την εκλογική διαδικασία τους νέους Ναζωραίους που θα μας μάθουν να περπατάμε πάνω στα νερά της ανταριασμένης θάλασσας και έτσι αβρόχοις ποσοί να καταφέρουμε να ξεπεράσουμε την κρίση. Με γιατροσόφια και μαντζούνια δεν σωζόμαστε. Τα είπαμε τα συμφωνήσαμε. Εκλογές λοιπόν. Για να βρούμε εμείς ο λαουτζίκος τις καινούριες ισορροπίες μας. Για να τιμωρήσουμε τα «καθάρματα» που μας έφτασαν ισαμε εδώ και για να καθαρίσουμε το μέσα μας από τις εκλογικές ενοχές των περασμένων χρόνων . Για να δείξουμε σε αυτούς τους φλύαρους πως για το κατά κεφαλήν εισόδημα δεν ξεπουλάμε, όλοι μας, την αξιοπρέπειά μας.   Και κυρίως για να τους χαλάσουμε τις τακτοποιημένες τους δικομματικές συνήθειες. Αυτές που μέχρι εψές υπηρετούσαν με σταθερή αφοσίωση την εναλλαγή των δυο μεγάλων κομμάτων εξουσίας στο  πολύφερνο γκουβέρνο. Η πτώση του ενός και η άνοδος του άλλου αποτελούσαν τον απαραίτητο μηχανισμό εκτόνωσης της λαικής δυσαρέσκειας και οι πολίτες επέστρεφαν από τις κάλπες με καλμαρισμένη τη δημοκρατική τους συνείδηση για το καθήκον που έπραξαν. Η κρίση όμως του 2008 και οι εφιαλτικές ημέρες που ακολούθησαν αποκάλυψαν το αποβλακωτικό της εκλογικής μας συμπεριφοράς και την ανάγκη ριζικής μεταστροφής της. Γιατί το μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα αποδείχτηκε σωστός κοθόρνος, το πανύψηλο υπόδυμα των τραγικών που ταίριαζε τόσο στο δεξί όσο και στο αριστερό πόδι. Το φορούσαν χωρίς κανένα πρόβλημα και οι μεν και οι δε , ανεξαρτήτως ιδεών , γιατί πολύ απλά άλλα έλεγαν προεκλογικά και άλλα έπρατταν κατόπιν.  Και τώρα καλούμαστε εμείς να διασφαλίσουμε το «αμ΄ έπος αμ΄ έργων» της νέας μας κυβέρνησης. Αμ δε! Δεν πρόκείται να αλλάξει τίποτα. Γιαυτό λοιπόν εκλογές για να μετρήσουμε όλοι μας το θυμό που περιφέραμε μέχρι χθές στις πλατείες και τα καφενεία και για να δούμε αν οι προθέσεις όσων κραύγαζαν εναντίον της μεταπολίτευσης ήταν ειλικρινείς ή έκρυβαν τίποτα κλεψίρρυτα αλισβερίσια με τους άλλους πόλους του συστήματος για μελλοντικά ρουσφέτια. Εκλογές για να ξεμπροστιάσουμε τα γνωστά μπουλούκια του δημοκρατικού μας θιάσου που για μια ακόμα φορά θα εκλέξουν στη νέα  Βουλή μελαχρινές υπάρξεις αμφίβολης πολιτικής νοημοσύνης, γόνους γνωστών οικογενειών και περαστικούς λεφτάδες που είδαν φώς και μπήκαν.  

Δικιά μου ευχή οι εκλογές αυτές να βγάλουν μια πολυκομματική Βουλή εξαναγκάζοντας τα κόμματα στο σχηματισμό μιας κυβέρνησης συνεργασίας. Το ξανατονίζω. Όχι γιατί η κυβέρνηση αυτή θα αλλάξει τίποτα, ούτε φυσικά γιατί προσδοκώ δια της μεθόδου της επαναδιαπραγμάτευσης να αμβλυνθούν οι κοφτερές γωνίες του Μεσοπρόθεσμου, αλλά γιατί πρέπει στη χώρα αυτή να διαμορφωθεί επιτέλους μια κουλτούρα συνεργασίας. Τα χρόνια που έρχονται θα είναι πολύ δύσκολα για όλους μας και χωρίς σύνθεση και καταλλαγή δεν πρόκειται να κάνουμε ούτε βήμα εμπρός. Πόσο μάλλον τα άλματα που απαιτούνται για να επανακτήσουμε ακέραια την οικονομική μας ανεξαρτησία.

Και για επίλογο καταφεύγω πάλι στις κορφές για να πιαστώ.  Λέει ο Στεπάν Τροφίμοβιτς στους Δαιμονισμένους του Ντοστογιέβσκι: «στη χώρα μας τα πάντα, και τα καλά και τα κακά, οφείλονται στην οκνηρία. Όλα οφείλονται στην ευγενική, μορφωμένη , γοητευτική οκνηρία μας. Δεν ξέρουμε να ζήσουμε με τον ιδρώτα του προσώπου μας» .Ενώ αμέσως μετά σημειώνει για την μοσχοβίτικη κοινή γνώμη: «και τι τους ήρθε τώρα και χάνουν τον καιρό τους με τη δημιουργηθείσα κοινή γνώμη- έτσι ξαφνικά χωρίς λόγο και αφορμή και στα καλά καθούμενα, μας ήρθε ουρανοκατέβατη. Είναι δυνατόν να μην καταλαβαίνουν πως για να αποκτήσει κανείς μια γνώμη χρειάζονται μόχθος, προσωπικός μόχθος, προσωπική πρωτοβουλία, προσωπική πείρα; Δωρεάν δεν αποκτάς τίποτα. Μονάχα σαν μοχθήσουμε θα μπορούμε να χουμε γνώμη. Μα επειδή ποτέ δε θα μοχθήσουμε, γνώμες θα χουν μονάχα εκείνοι που δούλευαν ως τα τώρα για λογαριασμό μας, δηλαδή η Ευρώπη, οι Γερμανοί……». Αυτά τα ολίγα μοσχοβίτικα για το πραγματικό πρόβλημα της χώρας και το αλήστου μνήμης πιά δημοψήφισμά μας. Καλές εκλογές να έχουμε και καλό αγώνα στα βλαστάρια μας…