Η γενιά του Grexit

Θα γίνουμε τελικά η γενιά του Grexit; Η γενιά που ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς και κατέληξε μια γενιά σε πλήρη διάλυση και φευγάτη; H γενιά που επέτρεψε σε ονειροπόλους και φαντασμένους συμπολίτες της να πετάξουν την χώρα από την Ευρώπη και το κοινό μας μέλλον για ένα αριστερό καπρίτσιο; Για μια πλασματική αίσθηση εθνικής ανεξαρτησίας; Για να μην στεναχωρηθεί ο πενηντάρης συνταξιούχος και δεν τους ξαναδώσει την ψήφο του; Για να μην απογοητευτούν οι συντεχνίες των ΔΕΚΟ, που όταν πάνε να τις ιδιωτικοποιήσουν αποτελούν δημόσια περιουσία και όταν τίθεται θέμα ενιαίου μισθολογίου μετατρέπονται εν μια νυκτί σε ιδιωτικές και εισηγμένες στο Χρηματιστήριο; Για να μην ξεβολευτούν οι χιλιάδες πελάτες των βουλευτικών γραφείων που τρούπωσαν σε άχρηστες θέσεις του δημόσιου τομέα και για να μην αντιδράσουν οι εκατοντάδες χιλιάδες αυτοαπασχολούμενοι που φοροδιαφεύγουν προκλητικά.

Μάλλον ναι. Δεν θα αναφερθώ  στο τι συνεπάγεται για την χώρα η έξοδος από το ευρώ. Αφενός υπάρχουν καταλληλότεροι από εμένα για να μας το πουν και αφετέρου κοντός ψαλμός αλληλούια. Θα ζήσουμε και θα το μάθουμε και αυτό. Με την ελπίδα μόνο να διαψευστούμε όλοι εμείς που αφηγούμαστε μια εθνική καταστροφή και να επιβεβαιωθούν όλοι εκείνοι που βλέπουν στην έξοδο μια μοναδική ευκαιρία ανασύνταξης της ελληνικής οικονομίας.

Με οποιοδήποτε νόμισμα, όμως, αυτή η χώρα δεν πρόκειται, υπο τις παρούσες κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες, να πετύχει τίποτα. Μια κοινωνία εθισμένη στο ετοιματζίδικο,το πρόχειρο και το βρώμικο μιας κακόγουστης και ελεεινής πολιτειακής «καντίνας», μια κοινωνία της αρπαχτής και της ανομίας, δεν πρόκειται ποτέ να πρωτοστατήσει στην αναγέννηση της χώρας. Με οποιοδήποτε νόμισμα αυτή η κοινωνία είναι καταδικασμένη στον εμφύλιο σπαραγμό και τις διαθέσεις των κάθε είδους βροχοποιών που θα εμφανιστούν την επόμενη μέρα της πτώχευσης για να φέρουνε την πολυπόθητη βροχή σε μια χώρα ερειπωμένη, ξερή και άνυδρη. Μην έχουμε αυταπάτες. Η έξοδος από το ευρώ και η δημιουργία από την αρχή μιας παραγωγικής εθνικής οικονομίας απαιτεί ένα πολιτικό σύστημα υψηλών ικανοτήτων και μια κοινωνία με υψηλό αίσθημα ευθύνης. Μια κοινωνία συνειδητοποιημένη πως η αφετηρία αυτή θα απαιτήσει μεγάλες αλλάγες στις σημερινές καταναλωτικές και επαγγελματικές μας συνήθειες και πως οι αλλαγές αυτές θα είναι δύσκολες για ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Και εμείς, αντι για αυτά, έχουμε ένα πολιτικό σύστημα κατακερματισμένο, χωρισμένο σε φατρίες και πολύχρωμες συνιστώσες, με ανθρώπους που σε άλλες εποχές, όχι θυρωροί στην πολυκατοικία του Κουτσόγιωργα δεν θα ήταν αλλά ούτε καν υπάλληλοι σε ταβέρνα δεύτερης διαλογής. Και μια κοινωνία, της οποίας ένα μεγάλο μέρος πιστεύει πως την επόμενη μέρα το μπουκαλάκι νερό θα ξαναπάει στις 100 δρχ, ο καφές στα 5 κατοστάρικα και οι μισθοί στις 150.000 δρχ και ούτε γάτα ούτε ζημιά.

Δεν έχουμε τις ποιοτητες εκείνες που θα ηγηθούν μιας αναπτυξιακής πορείας. Κανείς δεν έχει σχέδιο για την επόμενη ημέρα και όλα θα γίνουν ασύντακτα και με μεγάλο πόνο. Θα με ρωτήσεις γιατί είμαι τόσο σίγουρος. Δεν θα σου δώσω απάντηση, τέτοια τουλάχιστον που περιμένεις. Θα σου ζητήσω μόνο να ρίξεις μια ματιά γύρω σου και με εντιμότητα να μου απαντήσεις. Περιμένεις ειλικρινά αυτοί οι άνθρωποι που αποτελούν την πολιτική, οικονομική και επιστημονική ελίτ της χώρας  να διαχειριστούν με αποτελεσματικότητα και με τις μικρότερες δυνατές απώλειες την  μετάβαση μας σε ένα εθνικό νόμισμα και το ξαναστήσιμο της χώρας από την αρχή; Εμπιστεύεσαι τους Στρατούληδες και τους Σκουρλέτηδες για να σου ξαναφτιάξουν την οικονομία και να την κάνουνε ξανά παραγωγική; Βλέπεις τον Καμμένο και λες, να ένας πολιτικός άντρας που μπορεί να πάρει τις τύχες της χώρας στα χέρια του και να διασφαλίσει την ομαλή πορεία της προς το μέλλον; Κάνεις ζάπινγκ, πέφτεις πάνω στην αντιπολίτευση και μονολογείς, να μια ποιοτική πρόταση για να περάσω ευχάριστα το υπόλοιπο της ζωής μου; . Μην απαντήσεις αμέσως και μην εμπιστευτείς για μια ακόμα φορά τα αντανακλαστικά σου. Ξέρεις εξάλλου τις απόψεις τους και είσαι εξοικειωμένος με τις απαντήσεις που σου δίνουν κάθε τόσο. Σκέψου απλά με εκείνη την αίσθηση του κατεπείγοντος. Τότε που όλα γκρεμίζονται γύρω σου και πρέπει μέσα σε δευτερόλεπτα να πιαστείς από καπου. Ειλικρινά. Θα εμπιστευόσουν έστω και έναν από τους σημερινούς πολιτικούς σου άντρες για να πιαστείς από πάνω του και να γλιτώσεις από την καταστροφή; Όχι μεγάλε. Δεν θα το εκανες αυτό ακόμα και αν είχες αυτοκτονικές τάσεις. Αυτό στο υπογράφω…..