Είναι μέρες τώρα που το λογικό μου αδυνατεί να αλλάξει διαδρομές. Εθίστηκαν, βλέπεις, και οι νευρώνες μου στης κρίσης τις ειδήσεις και δεν μπορούν να ξεκολλήσουνε ,χωρίς τον κίνδυνο ενός στερητικού συνδρόμου. Αρχικά, δεν το κρύβω, με «έφτιαχνε» κάπως το να είμαι το επίκεντρο του κόσμου και όλοι οι πολίτες του παγκόσμιου χωριού να ασχολούνται με τα ζητήματα του οίκου μου. Όταν το «εν οίκω μη εν δήμω» ήταν για χρόνια το μότο των κυβερνώντων μου, των χαμένων μες της λογιστικής τις αλχημείες, και η παραγωγή πολιτισμού φάνταζε στα μάτια μου παιχνίδι για μεγάλους, το οποίο εδώ και χρόνια έπαψα πιά να μπορώ να παίζω, όπως και να το κάνεις είναι κολακευτικό να βλέπεις την φάτσα σου νυχθημερόν στα διάσημά τους τα κανάλια. Με τον καιρό όμως οι παρενέργειες του εθισμού γινήκανε αφόρητες και με αναγκάζουν πλέον να πετύχω την απεξάρτησή μου με τα δικά μου μέσα.
Πιάνω λοιπόν το όστρακο του δήμου, θραυσμα όχι κάποιου παλιού αγγείου αλλά κομμάτι της σμπαραλιασμένης μου ζωής, και γράφω πάνω του με κεφαλαία γράμματα: ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΠΙΧΕΙΡΕΙΝ. Εδώ είχα τα άντερα να εξοστρακίσω έναν Μιλτιάδη και έναν Θεμιστοκλή. Στο κρατικοδίαιτο θρασίμι θα κωλώσω;
Οι κυβερνώντες μου σε παρουσιάσανε μια μερα σαν τον γητευτή της εγχώριας ανάπτυξης. Με κοίταξαν μέσα στα μάτια και μου είπαν.Μην φοβάσαι. Αυτοί εδώ που βλέπεις είναι η ατμομηχανή σου. Επιβιβάσου στα βαγόνια τους και αυτοί θα κανονίσουν στον προορισμό σου να φτάσεις με ασφάλεια. Το «ευ ζην» το δικό τους θα προσφέρει και κάποια απόχρωση του «ευ» και στο δικό σου «ζην». Ηταν και εκείνο το αόρατο χέρι του Ανταμ Σμίθ στην μέση που με μπέρδεψε λιγάκι και δεν καταλαβα ο δόλιος πως το χέρι των εδώ κεφαλαιοκρατών είναι μόνο για να ξαφρίζει και όχι για να οργανώνει υγιείς αγορές. Τους πίστεψα λοιπόν. Τους εμπιστεύθηκα. Και επέμενα να ποντάρω πάνω τους, ακόμα και όταν κάποιοι περιθωριακοί του συστήματος, σαν τις αλογόμυγες του σωκρατικού αλόγου, εμφανίζονταν κάπου κάπου μπροστά μου και μου έλεγαν για το μεγάλο χρέος, για την έλλειψη ανταγωνιστικότητας και για την μηδενική παραγωγική μου βάση,. Αλλά τι τα θές. Περιθωριακοί ήτανε του λόγου τους και εγώ φροντίζω τους περιθωριακούς να τους κρατάω εκεί. Στο περιθώριο της ζωής μου, μην επιτρέποντας στις ενοχλητικές τους τις φωνές τους κύκλους μου να ταράζουν. Και το διδάχτηκα, το ξερό μου το κεφάλι μέσα, το τέλος του Αρχιμήδη. Και εγώ εκεί αμέριμνος να λέω: μην μου τους κύκλους τάραττε.
Δεν ζήλεψα ποτε μου του άξιου την ζωή. Ούτε που διανοήθηκα τους «υπερέχοντας να κατεδαφίσω», όπως κάποτε με έψεγε και ο Πλωρίτης, για την ξέφρενη μανία μου να μηδενίζω τα έργα της αξίας .Ισως επειδή ξέρω βαθιά εντός μου πως μπορεί στους ανέφελους καιρούς η ισότητα όλων μες στο κράτος να φαντάζει χάδι μητρικό για τις όποιες ανασφάλειες μου, αλλά στους καιρούς μιας κρίσης το ανάστημα του άξιου χρειάζομαι για να μπορέσω να ψηλώσω. Συνήθεια λοιπον δεν μου έγινε ποτέ μου να απαξιώνω τον πραγματικό επιχειρηματία. Αυτόν δηλαδή που σχεδιάζει με προσεχτικά βήματα την επιχειρηματική του δράση, που χρησιμοποιεί την γνώση και την εμπειρία που συσσώρευσε στο διάβα της ζωής του, που επιλέγει τους καλύτερους για συνεργάτες και συνοδοιπόρους του και τους αναγνωρίζει ισότιμη συμμετοχή στην όποια επαγγελματική του επιτυχία και που μπαινει με θάρρος και αυτοπεποίθηση μες στων αγορών τις τρικυμίες. Αλλά εσύ ρε μεγάλε τι σχέση έχεις με δαύτον; Ενας απατεωνίσκος της σειράς ήσουν και του λόγου σου που δανείστηκες από τον επάρατο καπιταλισμό μονάχα την αρχή αγοράζω φτηνά και πουλάω ακριβά, κατά βάση στο κράτος, και κατάφερες όλα αυτά τα χρόνια να μου πουλάς φύκια ( βλ. δρόμους, γεφύρια, υγειονομικό υλικό, φάρμακα, μεγαλοεργολαβίες στις ΔΕΚΟ) για μεταξωτές κορδέλες. Ένας μικροδιαρρήκτης της πλάκας ήσουνα ,που εκμεταλλευόμενος τον αρχοντοχωριάτη που όλοι κουβαλάμε μέσα μας , κατάφερες να με πείσεις να καταναλώνω ό,τι σαβούρα έφερνες από τα πανέρια των βαρβάρων, μέχρι που έξαφνα κοίταξα μια μέρα τους πίνακες και είδα ρε γαμώτο ότι σαβουρώνω ο ηλίθιος τρείς φορές περισσότερα απ΄οτι παράγω. Και μάλιστα πριν από δυο χρόνια έδωσα κοντά στα 7 δις για να εισάγεις εσύ λιμοκοντόρε- και να τα κονομήσεις βέβαια- πατάτες και ντομάτες. Οικονομικά δεν ξέρω και δεν θέλω ποτέ μου να τα μάθω. Μου αρκεί μονάχα το στοιχείο αυτό για να δώσω απάντηση στο γιατί της κρίσης. Έκανες τέλος συνήθεια τα δανεικά στους μαθητευόμενους μάγους των κομματικών των συρφετών ,για να φτιάχνετε στο μυαλό μου μεγάλες ιδέες , και φωνάζατε κατόπιν τους μεγάλους μάγιστρους των αγορών για να τις κάνουν πράξη . Και εσύ καρπωνόσουν την μεσιτεία σου και αραχτός στης Ψαρούς την παραλία έπινες νεοπλουτίστικα μοχίτο για να ξεχάσεις τα πίτουρα που σε τάιζε η μάνα σου. Κάπηλο σε ονόμαζε εσένα ο Σταγειρίτης. Ούτε καν έμπορο δεν καταδεχόταν να σε αποκαλέσει. Και αν με απειλείς σήμερα πως το τσαντίρι σου θα πάρεις για να το στήσεις στους φορολογικούς τους παραδείσους της βαλκανικής μας γειτονιάς, σου απαντώ πως η οικονομία δεν ανέχτηκε ποτέ της εκβιαστικά κενά. Υπάρχει πλήθος ικανών ανθρώπων εκεί έξω που μια ευκαιρία περιμένει για να μας δείξει τι πάει να πεί επιχειρείν και πώς στήνονται οι υγιείς επιχειρήσεις. Υπάρχουν αγρότες που ξύπνησαν και σταμάτησαν να προσβλέπουν στων εταίρων μας τις επιδοτήσεις. Υπάρχουν επαγγελματίες του τουρισμού που έπαψαν να βλέπουν τον ταξιδιώτη μέσα από τον παραμορφωτικό φακό της αρπαχτής. Υπάρχουν νέοι επιστήμονες που στήνουν μικρές και ελπιδοφόρες εταιρίες και περιμένουν ένα υγιές πλαίσιο ανταγωνισμού για να ξεσπάσουν . Υπάρχει τέλος και μια εμπορική ναυτιλία, που μπορεί να συμβάλλει και αυτή στην ορθοπόδησή μας.
Αν τη ραχοκοκκαλιά μου, λοιπόν, την αποτελούσανε όλα αυτά τα χρόνια έμποροι σαβούρας, μεσάζοντες και λοιποί μεσίτες, που αγοράζανε γκούτσι, μούτσι και σούτσι από τις κιτρινιάρικες φάμπρικες και τις πουλούσανε σε μενα τον ιθαγενή για ντιζαινάτες πολυτέλειες, ε τότε αγαπητοί προτιμώ ασπόνδυλο να με φωνάζουνε και ας πάει στο διάολο και το παλιάμπελο τους. Δεν πρόκειται να κλάψω για αυτούς.
Έχουμε σαν χώρα το πιο βέβαιο μέλλον, αυτό της χρεωκοπίας, στο οποίο επιμένουμε να πορευόμαστε με αβέβαιους πολίτες και βεβαιωμένα ανίκανους πολιτικούς και επιχειρηματίες. Δεν έχω καμία επαναστατική ονείρωξη, ούτε φαντασιώνομαι λαικές εξεγέρσεις και πλατείες γεμάτες απελπισμένους και οργισμένους ανθρώπους, με τα εξουσιαστικά κοράκια να επιδίδονται σε χαμηλές πτήσεις πάνω από το αποπροσανατολισμένο πλήθος περιμένωντας την κατάλληλη στιγμή για να γευτούν την λεία τους και να φυτέψουν στην θέση της Πολιτείας, νομενκλατούρες, ελίτ ηλιθίων κομματανθρώπων και φοβισμένους ανθρώπους. Η ιστορική διαδαχή αρκεί για να μας ταρακουνήσει όλους μας για το πού οδηγούν τέτοιες τυφλές λαικές εκρήξεις. Αλλά και η ιστορική διδαχή αρκεί για να μας δείξει τον δρόμο της αλλαγής. Και αν το Γουδί φαντάζει πολυτέλεια περισσή για τις εγχωριες τελετές μας , ένα γουδοχέρι μου αρκεί για να συνθλίψω μέσα μου τις διαχρονικές τις εμμονές μου, που συντηρούσαν όλα αυτά τα χρόνια το παρασιτικό επιχειρειν…..
Πιάνω λοιπόν το όστρακο του δήμου, θραυσμα όχι κάποιου παλιού αγγείου αλλά κομμάτι της σμπαραλιασμένης μου ζωής, και γράφω πάνω του με κεφαλαία γράμματα: ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΠΙΧΕΙΡΕΙΝ. Εδώ είχα τα άντερα να εξοστρακίσω έναν Μιλτιάδη και έναν Θεμιστοκλή. Στο κρατικοδίαιτο θρασίμι θα κωλώσω;
Οι κυβερνώντες μου σε παρουσιάσανε μια μερα σαν τον γητευτή της εγχώριας ανάπτυξης. Με κοίταξαν μέσα στα μάτια και μου είπαν.Μην φοβάσαι. Αυτοί εδώ που βλέπεις είναι η ατμομηχανή σου. Επιβιβάσου στα βαγόνια τους και αυτοί θα κανονίσουν στον προορισμό σου να φτάσεις με ασφάλεια. Το «ευ ζην» το δικό τους θα προσφέρει και κάποια απόχρωση του «ευ» και στο δικό σου «ζην». Ηταν και εκείνο το αόρατο χέρι του Ανταμ Σμίθ στην μέση που με μπέρδεψε λιγάκι και δεν καταλαβα ο δόλιος πως το χέρι των εδώ κεφαλαιοκρατών είναι μόνο για να ξαφρίζει και όχι για να οργανώνει υγιείς αγορές. Τους πίστεψα λοιπόν. Τους εμπιστεύθηκα. Και επέμενα να ποντάρω πάνω τους, ακόμα και όταν κάποιοι περιθωριακοί του συστήματος, σαν τις αλογόμυγες του σωκρατικού αλόγου, εμφανίζονταν κάπου κάπου μπροστά μου και μου έλεγαν για το μεγάλο χρέος, για την έλλειψη ανταγωνιστικότητας και για την μηδενική παραγωγική μου βάση,. Αλλά τι τα θές. Περιθωριακοί ήτανε του λόγου τους και εγώ φροντίζω τους περιθωριακούς να τους κρατάω εκεί. Στο περιθώριο της ζωής μου, μην επιτρέποντας στις ενοχλητικές τους τις φωνές τους κύκλους μου να ταράζουν. Και το διδάχτηκα, το ξερό μου το κεφάλι μέσα, το τέλος του Αρχιμήδη. Και εγώ εκεί αμέριμνος να λέω: μην μου τους κύκλους τάραττε.
Δεν ζήλεψα ποτε μου του άξιου την ζωή. Ούτε που διανοήθηκα τους «υπερέχοντας να κατεδαφίσω», όπως κάποτε με έψεγε και ο Πλωρίτης, για την ξέφρενη μανία μου να μηδενίζω τα έργα της αξίας .Ισως επειδή ξέρω βαθιά εντός μου πως μπορεί στους ανέφελους καιρούς η ισότητα όλων μες στο κράτος να φαντάζει χάδι μητρικό για τις όποιες ανασφάλειες μου, αλλά στους καιρούς μιας κρίσης το ανάστημα του άξιου χρειάζομαι για να μπορέσω να ψηλώσω. Συνήθεια λοιπον δεν μου έγινε ποτέ μου να απαξιώνω τον πραγματικό επιχειρηματία. Αυτόν δηλαδή που σχεδιάζει με προσεχτικά βήματα την επιχειρηματική του δράση, που χρησιμοποιεί την γνώση και την εμπειρία που συσσώρευσε στο διάβα της ζωής του, που επιλέγει τους καλύτερους για συνεργάτες και συνοδοιπόρους του και τους αναγνωρίζει ισότιμη συμμετοχή στην όποια επαγγελματική του επιτυχία και που μπαινει με θάρρος και αυτοπεποίθηση μες στων αγορών τις τρικυμίες. Αλλά εσύ ρε μεγάλε τι σχέση έχεις με δαύτον; Ενας απατεωνίσκος της σειράς ήσουν και του λόγου σου που δανείστηκες από τον επάρατο καπιταλισμό μονάχα την αρχή αγοράζω φτηνά και πουλάω ακριβά, κατά βάση στο κράτος, και κατάφερες όλα αυτά τα χρόνια να μου πουλάς φύκια ( βλ. δρόμους, γεφύρια, υγειονομικό υλικό, φάρμακα, μεγαλοεργολαβίες στις ΔΕΚΟ) για μεταξωτές κορδέλες. Ένας μικροδιαρρήκτης της πλάκας ήσουνα ,που εκμεταλλευόμενος τον αρχοντοχωριάτη που όλοι κουβαλάμε μέσα μας , κατάφερες να με πείσεις να καταναλώνω ό,τι σαβούρα έφερνες από τα πανέρια των βαρβάρων, μέχρι που έξαφνα κοίταξα μια μέρα τους πίνακες και είδα ρε γαμώτο ότι σαβουρώνω ο ηλίθιος τρείς φορές περισσότερα απ΄οτι παράγω. Και μάλιστα πριν από δυο χρόνια έδωσα κοντά στα 7 δις για να εισάγεις εσύ λιμοκοντόρε- και να τα κονομήσεις βέβαια- πατάτες και ντομάτες. Οικονομικά δεν ξέρω και δεν θέλω ποτέ μου να τα μάθω. Μου αρκεί μονάχα το στοιχείο αυτό για να δώσω απάντηση στο γιατί της κρίσης. Έκανες τέλος συνήθεια τα δανεικά στους μαθητευόμενους μάγους των κομματικών των συρφετών ,για να φτιάχνετε στο μυαλό μου μεγάλες ιδέες , και φωνάζατε κατόπιν τους μεγάλους μάγιστρους των αγορών για να τις κάνουν πράξη . Και εσύ καρπωνόσουν την μεσιτεία σου και αραχτός στης Ψαρούς την παραλία έπινες νεοπλουτίστικα μοχίτο για να ξεχάσεις τα πίτουρα που σε τάιζε η μάνα σου. Κάπηλο σε ονόμαζε εσένα ο Σταγειρίτης. Ούτε καν έμπορο δεν καταδεχόταν να σε αποκαλέσει. Και αν με απειλείς σήμερα πως το τσαντίρι σου θα πάρεις για να το στήσεις στους φορολογικούς τους παραδείσους της βαλκανικής μας γειτονιάς, σου απαντώ πως η οικονομία δεν ανέχτηκε ποτέ της εκβιαστικά κενά. Υπάρχει πλήθος ικανών ανθρώπων εκεί έξω που μια ευκαιρία περιμένει για να μας δείξει τι πάει να πεί επιχειρείν και πώς στήνονται οι υγιείς επιχειρήσεις. Υπάρχουν αγρότες που ξύπνησαν και σταμάτησαν να προσβλέπουν στων εταίρων μας τις επιδοτήσεις. Υπάρχουν επαγγελματίες του τουρισμού που έπαψαν να βλέπουν τον ταξιδιώτη μέσα από τον παραμορφωτικό φακό της αρπαχτής. Υπάρχουν νέοι επιστήμονες που στήνουν μικρές και ελπιδοφόρες εταιρίες και περιμένουν ένα υγιές πλαίσιο ανταγωνισμού για να ξεσπάσουν . Υπάρχει τέλος και μια εμπορική ναυτιλία, που μπορεί να συμβάλλει και αυτή στην ορθοπόδησή μας.
Αν τη ραχοκοκκαλιά μου, λοιπόν, την αποτελούσανε όλα αυτά τα χρόνια έμποροι σαβούρας, μεσάζοντες και λοιποί μεσίτες, που αγοράζανε γκούτσι, μούτσι και σούτσι από τις κιτρινιάρικες φάμπρικες και τις πουλούσανε σε μενα τον ιθαγενή για ντιζαινάτες πολυτέλειες, ε τότε αγαπητοί προτιμώ ασπόνδυλο να με φωνάζουνε και ας πάει στο διάολο και το παλιάμπελο τους. Δεν πρόκειται να κλάψω για αυτούς.
Έχουμε σαν χώρα το πιο βέβαιο μέλλον, αυτό της χρεωκοπίας, στο οποίο επιμένουμε να πορευόμαστε με αβέβαιους πολίτες και βεβαιωμένα ανίκανους πολιτικούς και επιχειρηματίες. Δεν έχω καμία επαναστατική ονείρωξη, ούτε φαντασιώνομαι λαικές εξεγέρσεις και πλατείες γεμάτες απελπισμένους και οργισμένους ανθρώπους, με τα εξουσιαστικά κοράκια να επιδίδονται σε χαμηλές πτήσεις πάνω από το αποπροσανατολισμένο πλήθος περιμένωντας την κατάλληλη στιγμή για να γευτούν την λεία τους και να φυτέψουν στην θέση της Πολιτείας, νομενκλατούρες, ελίτ ηλιθίων κομματανθρώπων και φοβισμένους ανθρώπους. Η ιστορική διαδαχή αρκεί για να μας ταρακουνήσει όλους μας για το πού οδηγούν τέτοιες τυφλές λαικές εκρήξεις. Αλλά και η ιστορική διδαχή αρκεί για να μας δείξει τον δρόμο της αλλαγής. Και αν το Γουδί φαντάζει πολυτέλεια περισσή για τις εγχωριες τελετές μας , ένα γουδοχέρι μου αρκεί για να συνθλίψω μέσα μου τις διαχρονικές τις εμμονές μου, που συντηρούσαν όλα αυτά τα χρόνια το παρασιτικό επιχειρειν…..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου