Παρασκευή 21 Φεβρουαρίου 2014

Να τρως....


Να τρως, μου λεγες. Να τρως. Ετσι ξεκινήσαμε τις μερες μας μαζι. Αυτες τις λέξεις τολμάω να θυμάμαι απο τότε. Να τρως αγόρι μου. Να γίνεις μεγάλος και τρανός και να σε καμαρώνω. Και με καμάρωνες. Και στο παρα πέντε σε έβγαζα πάντα ασπροπρόσωπη.Και ήρθαν εφηβείες, αρρώστιες περαστικές, φευγαλέοι έρωτες, μικρές επιτυχίες και εσύ εκεί,τον χαβά σου. Εφαγες; Να σου κάνω κάτι; Πεινάς; Αυτό το γαμημένο μέτρο της αγάπης σας! Παρατα μας ρε μανα. Παράτα μας. Και ήρθαν οι χαρές μας. Όλοι τους χορεύανε, γλεντούσαν, ο γιος σου γαμπρός, τα παιδιά σου όλα εκεί. Κόσμος, συγχαρίκια, χαμόγελα, και εσύ; Με πλησιασες διστακτική,γιατί ηξερες απο πρίν την αντίδραση μου , και μου ψιθυρισες. Εφαγες αγόρι μου; Θα κρυώσει το φαγητό σου! Ελεος ρε μανα ,έλεος. Μέχρι να ρθει το πρώτο σου εγγόνι. Δεν το χάρηκες οπως θα θελες, δεν το παιξες, δεν του μαθες τις λέξεις που μου έμαθες. Ναι μαμά μου εγώ απο τους εξι μήνες έλεγα τις πρώτες μου λεξούλες και ας μας κοιτούσαν όλοι τους καχύποπτοι. Εγω και συ το ξερουμε μονάχα! Το ταίζετε μωρέ; Σαν μικροκαμωμένο να ναι! Ασε μας ρε μάνα. Ασε μας.....Και ήρθαν τα δικά σου. Λίγο πριν το πτυχιο σου που τόσο λαχταρούσες. Καρκίνος, αξονικές, γιατροί, πολλοί γιατροί, χιλιόμετρα, ξενύχτια, εισιτήρια, εξιτήρια..Και εσύ με κοιτούσες με τα μεγάλα ματια σου και έψαχνες τις λάθος απαντήσεις. Ενα ωραίο ψέμα για να αποκοιμηθείς μια μέρα ακόμα. Και εγώ; Να τρως μάνα να τρως. Να δυναμώσεις. Να γίνεις καλά να μας χαρείς! Στις ίδιες λέξεις καταλήξαμε. Στις ίδιες εμμονές. Να τρως μανα. Να τρως. Αλλά είχες τον διάολο μέσα σου κορίτσι μου και δεν κατέβαινε μπουκιά. Και εγώ εκεί. Να σε μαλώνω, να σε νουθετώ, να νομίζω πως ξέρω τί περνούσες ! Και εσύ καρτερικά να δεχεσαι τις εμμονες μου. Ούτε παρατα μας, ούτε έλεος,ούτε άσε μας ούτε τίποτα. Ήσουν μάνα και ημουν γιος, γιαυτό....Καλό ταξίδι μάνα..και που σαι! Να τρως εκει πανω κορίτσι μου...να τρως....

1 σχόλιο:

Δημοσίευση σχολίου